Heimilisblaðið - 01.11.1977, Qupperneq 5

Hann var of gamaldags
SMÁSAGA EFTIR URSULU BLOOM
Cristel steig- þéttar á bensíngjöfiria, en
uaðinn jókst ekki af þeim sökum. Hún
Var vön því að keyra bílinn á ofsahraða,
í dag sniglaðist hann áfram. Hún var
Pegar orðin allt of sein. Hún hefði átt
Vera komin þessa sextíu kílómetra leið
yrir löngu. Það var eitthvað að vélinni.
etta fór í taugamar á henni, en það var
'Pi það eina, sem fór í taugarnar á
enni þennan dag. Litlu sveitaþorpin sem
111 ók í gegnum, þar sem allt var krökkt
. ^ólki á götunum og smábörn voru far-
'n syngja jólasálma á húströppunum,
clð fór allt í taugarnar á henni. Jólin
allt þeirra tilstand sömuleiðis. Eina
30tin i máli, að hún var á leiðinni að hitta
ðik sem hafði sömu afstöðu og hún, ungt
?? nýtískulega hugsandi fólk, sem ekki
e hrífast af væminni jólagleði almenn-
lngs.
Ea gerðist það skyndilega.
Bílli
rétt
®n sendi frá sér merkilegt hljóð,
eins og hann væri orðinn ölvaður.
Hann hikstaði og nam að lokum alger-
lega staðar.
Cristel steig út. Himininn sendi henni
lófafylli af snjó eint í andlitið. Rökkrið
var fallið á sveitina. Langt í fjarska
heyrðist í kirkjuklukku. „Fallegt ástand
atarna“, tautaði Cristel með sjálfri sér.
Hún lyfti vélarhlífinni og snerti við ýms-
um vélarhlutum, en þeir voru öldungis
ómóttækilegir fyrir hvers konar kitli.
Vélin var steindauð eins og reykt síld.
„Fari það og veri!“ sagði stúlkan og sett-
ist á fótpallinn við bílhurðina.
En að sjálfsögðu gat hún ekki haldið
áfram að sitja þannig. Henni var strax
farið að verða kalt. Hún reis á fætur og
tók að tvístíga sér til hita. Þá var það
sem hún grillti í ljósglampa milli myrkra
grenitrjánna framundan. Hún hélt af stað
í áttina að húsinu, og í áfallandi rökkrinu
greindi hún marrið í skilti sem bærðist
á hjörunum. „Þýðir ekki annað en að
bjarga sér eins og best gengur!“ tautaði
r Ser þetta: „Ef ég hafði mátt til þess
halda á penna, þá skyldi ég skrifa um
a > hvað það er létt og þjáningarlaust
ð deyja“.
^i alls fyrir löngu heimsóttum við
na niín og ég smábæinn Betaníu í
. Vnnd við Jerúsalem. Vig stóðum útifyr-
Uiif1 ^eirri þar sem Lasarus hafði forð-
g, ie&ið, næstum á nákvæmlega sama
Jesús hafði staðið 2000 árum áð-
^ °g sagt við hina syrgjandi ættingja:
i er upprisan og lífið * hver sem trúir
mi& skal lifa þótfe hann deyji. Og hver
E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
sá sem lifir og trúir á mig, hann skal
aldrei að eilífu deyja“. Og kemst ekki hjá
því að verða djúpt snortinn í hvert skipti
sem ég minnist þeirrar fullkomnu vissu
sem ég fann fyrir þar sem ég stóð þarna
— því að ég vissi, að þessi orð voru sann-
leikur.
Já, því að svar Guðs við dauðanum er
— sjálft lífið. Biblían prédikar trúna á
lífið, ekki dauðann. Hún kennir okkur,
að dauðinn er aðeins á ytra borði; að það
er hið eilífa líf, eftir þetta tilverustig, sem
er raunveruleikur alls.
185