Heimilisblaðið - 01.11.1977, Síða 9

í húsi Jerrys leið tíminn við kokkteil
°S Jazz, jazz og- kokkteil. Þar var ekkert
sem minnti á jól, og allir virtust næsta
"'eyknir af því. Þarna var ekkert af því,
sem fyrirfannst í litla gistihúsinu hans
oels. Og sannleikurinn var sá, að Cris-
te' saknaði þess! Hana beinlínis langaði
til að vera komin þangað aftur.
Samt er svona hugsanagangur fjarska
Úánalegur, hugsaði hún með sjálfri sér
S'i’amdist að láta sér kcma þetta til hug-
ar.
Eitt kvöldlið fékk hugmyndaauðugasti
^aður hópsins snjalla hugmynd: „Segið
niei', eigum við ekki að drífa okkur og fara
1 htla gistihúsið þar sem Cristel lét fyrir-
ei'ast um nóttina, og reyna hvort við get-
Urn lífgað svolítið upp á fólkið þar?“
Tillagan hlaut einróma samþykki. Að-
eins Cristel var örlítið hikandi.
»% er ekki viss um, hvort Noel kærir
nokkuð um það“.
»Jú, það mun hann áreiðanlega gera.
]o sendum skeyti og pöntum mat fyrir
oií manns. Hann græðir stórlega á því.
S það gleður hann bara“.
Ci'istel hugleiddi málið andartak. Noel
atði aðeins séð hana sem rólynda og
'Oi’teisa stúlku. Hann hafði ekki allskost-
ar Jengið rétta hugmynd um hana .Hon-
Urn myndi þó áreiðanlega þykja meira
um hana, ef hann sæi hana eins og hún
atti a<5 sér að vera: kát, fyndin og laus
hátíðleika.
»Við skulum koma“, sagði hún.
Skeytið var sent. Og í þrem bílum var
af stað heim að litla gistihúsinu hans
°els. Cristel var klædd hvítum kvöld-
J«- Hún hafði borið á sig varalit, og
auSnhár hennar höfðu fundið fyrir pensl-
1Uum. Þau tóku með sér ferðafóninn. —
» ið verðum að hafa með okkur einhverja
*Usik“, sagði Jerry.
^au
i'uddust að gistihúsinu eins og
^Eimil
ISBLAÐIÐ
stormsveipur. Ungir menn, sem höfðu
þegar fengið meira en nóg af kokkteilum,
og ungar stúlkur í flegnum samkvæmis-
kjólum, alltof mikið púðraðar, og án all-
rar tillitssemi við tilfinningar annarra í
öllu tali sínu og framkomu.
Noel kom sjálfur til dyra. „Gjörið svo
vel og komið innfyrir!“ sagði hann, og
augu hans leituðu eftir Cristel í hópnum.
„Sagði ég ekki, að ég myndi koma aft-
ur!“ hálf hrópaði hún.
Þau ruddust nú inn í forstofuna með
hávaða. Gamla frú Twinkle gekk niður
stigann. Hún var klædd svörtum kjól og
með hvítt herðasjal og brosti sínu sæt-
asta brosi í móttöku skyni. Gengið var
inn í borðstofuna, þar sem framreiddur
var kalkún og allt það annað, sem heyrir
til gamaldags jólamáltíð. Að lokum var
borinn inn logandi plómubúðingur. „Nei,
hvað þetta er alltsaman dreifbýlislegt!“
hrópaði einn gestanna, og hinir gestirnir
tóku undir það með hlátursroku. Síðan
var borðskrauti þokað til hliðar, og áður
en staðið var upp frá borðum var komið
með ferðafóninn og hann settur í gang.
Sumir byrjuðu að dansa. Cristel sá, að
Noel beit á vör sér, og frú Twinkle var
vandræðaleg á svipinn.
Gleðskapurinn jókst, og Cristel lét hríf-
ast með. Henni var ekki ljóst hvort liðinn
var heill klukkutími eða bara nokkrar
mínútur, þegar hún sá, hvar Noel reis úr
sæti, steig upp á stól og kallaði yfir hóp-
inn: „Hættið þessu og farið héðan! Ég
vil ekki gera gistihúsið mitt að nætur-
klúbb. Er ykkur það ljóst?“
Rödd hans var mjög ákveðin. Þetta var
rödd, sem hafði vanist því að gefa fyrir-
mæli til sjós. Það varð skyndileg þögn.
Sumir gestanna tóku að hlægja aulalega.
Ung stúlka hrópaði með skrækri röddu:
,,Er hann aftan úr miðöldum þessi?“ Ung-
ur maður með pappírsskraut vafið um
189