Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 15

fticnn, sem gætu leikið þetta. Skugginn gat
gei't það einu sinni, en ekki aftur, og það
ei enginn hans jafningi“.
kringumstæðurnar væru ekki
s^emmtilegar, gat ekki hjá því farið, að
sjálfsálitið yxi hjá Jim Cochrane við að
leyra, hvað virðingu fólkið bar fvrir hon-
um.
-Haldið þið hinir þetta líka?“ spurði
stúlgan og leit á þá biðjandi.
>»Getið þér ekki skilið það ungfrú Sylv-
í® > Sí*gði Algie vingjarnlega, ,,að einungis
Puð, að þér standið þama sem talsmaður
Pessa manns, er okkur fullkomin sönnun
. ess, að hann sé Skugginn? Við vitum all-
’ að þér hafið alltaf verið hans megin í
vö ar, og við skiljum það ósköp vel, að
Pei- reynið að hjálpa honum núna, þegar
lann er kominn til yðar aftur. En það
P.vðii' ekki neitt. Sérhver maður verður
að borga þær skemmtanir, er hann veitir
Ser, og þger skemmtanir, er Skugginn
eiUr valið sér síðustu árin, eru orðnar
négu margar. Nú er komið að skuldadög-
PPum, og við munum sýna bonum reikn-
jPginn, ungfrú — þess vegna erum við
llagað komnir".
Hlýjan í rödd hans var horfin. Seinustu
0lÓin sagði hann með þjósti, svo unga
s úlkan gekk eitt skref aftur á bak.
»Viljið þér ekki lofa mér einu?“ sagði
1 bænarrómi.
staðinn fyrir — ?“
^”1 staðinn fyrir, að ég fengi hann til
a koma hingað og gefa sig ykkur á vald“.
„Hverju eigum við þá að lofa?“
^ »,Að þér lofið því hátíðlega og leggið
drengskap yðar, að gera honum ekkei*t
^ein- Heldur bara halda honum sem
, ng,a> þar til hann getur sannað, hver
nann er“
•^jgie Thomas hristi höfuðið. “Einasti
, uurinn, sem hægt er að geyma menn
, s °P' Skuggann, er fangelsi, og hér er
ert fangahús nálægt, sem hann gætti
H E
ÍMILISBLAÐIÐ
ekki sloppið út úr. Nei, ungfrú mín, það
er ekki hægt. Geðprúðir menn og stilltir
verða grimmir eins og úlfar, þegar þeir
heyra hann nefndan. Þeir mundu rífa nið-
ur veggina í fangelsinu, sem hann sæti
i til að ná í hann, svo þeir gætu hengt
hann“.
Ofur lítill vindblær kom báálinu til að
loga betur, hann blés líka undir hattbarð
ungu stúlkunnar, svo hatturinn lyftist upp
á höfði hennar. Hún sneri sér við, og í
bjarmanumanum frá bálinu stóð hún aug-
liti til auglitis við Jim Cochrane.
XXV.
TalciS hann — !
Ef Syvia hefði verið í efa um, að hve
miklu leyti þær hliðhollu tilfinningar, sem
hún ól í brjósti gagnvart Skugganum,
voru horfnar, þá varð hún viss um það
núna við að sjá hið gulleita andlit hans
m.eð þessa dökka og jökulkalda augna-
ráði. Það greip hana hræðsla og hún fvllt-
ist viðbjóði, svo hún kipptist við.
„Hvað munduð þið gera“, hrópaði hún,
„ef ég benti ykkur á hinn raunverulega
Skugga í stað þess manns, sem þið álítið,
að sé Skugginn? Þarna stendur hann!
Þarna stendur Jim Cochrane! Takið hann
Látið þið hann ekki komast burtu!“
Óp hennar hafði lík áhrif og aðal-atrið-
ið í draugasögu. Mennirnir stukku á fæt-
ur, því undrunar og skelfingarsvipurinn
á andliti Sylvíu líktist ekki uppgerð. Á
næsta augnabliki voru allir með byssuna í
hendinni. Þeir litu þangað sem hún benti,
en sáu bara manninn, sem Thomas sher-
iffi hafði skipað að taka í flokkinn.
Skammbyssurnar læddust því í slíðrin aft-
ur, og ygldir á brún sneru þeir sér að
Sylvíu.
„Þið trúið ekki að þetta sé hann. Þið
haldið, að hann hafi ekki hug til að koma
hingað!“ hrópaði hún. „En ég get sagt
195