Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 17

var alveg rétt. Caluon var bær, sem
fyi'ir löngu var yfirgefinn af íbúunum.
>.Það getur verið“, sagði Skugginn. „En
^%t á ég með að tráa því, að það séu ekki
Pílr nokkrar hræður ennþá, sem muna
eftir Jim Cochrane og hvernig ég slasað-
lst á 8'addavírnum. En sleppum því, ef ég
Væri Skugginn, væri þá hægt að ímynda
Ser> að ég stæði hér og benti á örið, sem
eiílmitt gæti komið upp um mig?“
J*essi athugasemd hafði góð áhrif. Og
yivía leit ráðþrota í kringum sig.
»Er hér enginn, sem vill hjálpa mér?“
s<lgði hún. ,,Er enginn, sem hefur eins
Stórt heilabú og þessi manndjöfull, sem
stendur þarna? Ó, það er hægt að verða
vitstola, af að sjá ykkur standa þama
e8 hann við nefið á ykkur, og svo látið
Pið hann . .. “
J°e Shriner sheriffi, sem hafði nú
eri8ið meir en nóg, gekk inn í hópinn og
sneri bakinu að Sylvíu.
"bið hljótið að vera gengnir af vitinu“,
Sa8ði hann, „að standa hér og hlusta á
ana og láta ykkur detta í hug að trúa
nekkru orði, sem hún segir. Haldið þið,
a iltin mundi fara að saka þennan mann
Um morð og rán, sem hún hefur alltaf
s aðið með? Við vitum allir, að Sylvía
ann hefur alltaf dregið taum Skuggans.
■ andinn má vita hvers vegna. Skrattinn
Veit líka einn, hvernig skapgerð kvenfólks-
ms er. Nú leggur hún sig alla fram til
. ess að leika á okkur, til þess að Skugg-
mn> þeim manni, sem í raun og veru er
mgginn, gefist kostur á að sleppa burt.
a® er deginum ljósara".
Jíann sneri sér á hæl og gekk til Jim
°chrane.
tr.
>Skugginn?“ sagði hann. „Ha! ég
eysti mér til að ráða við tuttugu svona
annga. j>ag værj ]ejkur fyrir mig“.
n _ ndlit Skuggans varð ofurlítið gulleit-
,^a við ag heyra þetta háð. Það hafði ver-
mesta kvalræði að heyra ásakanir Sylv-
H E
íu. Allar vonir um að vinna hug hennar
vorru nú dauðar, og svo var hann neydd-
ur til að standa hér og láta sem ekkert
væri um að vera, þótt hjartað ætlaði að
springa í brjósti hans. En móðgunin, sem
Joe Shriner kastaði að honum, var á tak-
mörkum þess, sem hann gat þolað. Eitt
augnablik var hann á báðum áttum.
Hann gat þrifið skammbyssuna, sent
sheriffanum skot á milli augnanna, spark-
að í bálið og eyðilagt það um leið og hann
stykki fram hjá og á næsta augnabliki
náð til hestanna og þeyst burt.
En hann hætti við þessar hugsanir með
svolitlu andvarpi. Það var betra að halda
sig í hópnum og reyna að koma þessum
tvífara sínum fyrir kattarnef — Þessum
Skugga, sem hann hafði nú eiginlega sjálf-
ur vakið upp, og svo hafði þessi óútreikn-
anlegi kvenmaður lagt alla sína vinsemd
á hann í þokkabót.
„Shriner“, sagði hann hægt eins og svar
við þeirri móðgun, sem hann hafði orðið
fyrir, „ég veit, að þér eruð efldari en menn
gerast. En þegar við komum til baka af
þessum veiðum, þá skulum við talast við.
Við gætum ósköp vel gert út um það núna,
en þessa stundina er ég í þjónustu Algie
Thomas. Ég gekk í liðið sem heiðarlegur
maður, og hann skal fá sönnun fyrir, að
svo er. En þegar við höfum lokið þessu
af hér, skulum við mætast. Ég þarf að
segja yður dálítið, sem ekki skal taka
langan tíma“.
Það var svo fullkomið sjálfsöriggi í
i-ödd Jim Cochrane og stríðnis-gremju-
hreimur, að hinir litu meir upp til hans
en áður, og sjálfur Joe Shriner hopaði
skref til baka. Hugrekki Shriners þekktu
allir, og á þeirri móðgun, sem hann hafði
sýnt ókunna manninum, fannst þeim full
ástæða til, að hann bæðist afsökunar.
„Eg hef kannske sagt heldur mikið, ég
sagði þetta í hugsunarleysi, Cochrane",
svaraði Joe Shrirner. ,,Ég bið afsökunar,
^MILISBLAÐIÐ
197