Heimilisblaðið - 01.11.1977, Qupperneq 25

°“ h^tur og afbrýðisemi hömuðust í hon-
Ulíl’ svo að hann titraði,
„Eg get hugsað, að þa ðhögg, sejn hann
æi'> hitti þig líka, Sylvía. Er bað satt?“
>>Já“, svaraði hún reiðilega.
'’Þú ert skotin í honum — ertu það?“
„Skotin? Ég hugsa — ég hugsa, að ég
elski hann“.
»Eftir að hafa séð hann einu sinni?“
»Hvag heldurðu sé nauðsynlegt að sjást
• Eg hef séð þig mörgum sinnum og allt-
neíir eitthvað verið í veginum. Hann
1 eg aðeins séð einu sinni og
fan:
okkur
nst báðum, að við hefðum þekkst lengi.
> Jim, bara þú hefðir átt einn neista af
Um hans heiðarieik og hreínskilni, þá
y*lir bú annar maður. Hann setti líf sitt
1 lættu við að brjótast inn í fangelsi og
lelsa mann — aðeins af því að stúlka, sem
haim ekki þekkti. ..“
»Hann er vitlaus, það er allt og sumt“.
>,En þú varst hræddur við að gera til-
íaun — þótt það væri fyrir stúlku, sem
u sagðist elska — þótt það væri það,
em hún krafðist fyrir ást sína“.
ann þagði lengi áður en hann sagði orð.
>,Ef ég nú dræpi hann ?“ sagði hann að
0 nm með ógnandi röddu.
"bú
Sjálf
Uins“
íuundi ég fá mann til að hefna hans.
i uuindi ég líka hjálpa til að hefna
ha- -
sk'la- hreimnum> sem var í rödd hennar,
|t 1 hann, að hér stoðuðu engin orð.
11111 sueri því á brott.
XXVIII,
T. Gildran
hannm Hochrane fannst þessa stundina, að
Auú ?ætl ekki litið upp á nokkurn mann.
tap ^ýktiii, hatrið, afbrýðisemin og hið
Ur rr1 r hans brann í honum sem eld-
Sv. /mn gekk eins og í blindni og stóð
°stundarkorn
1 tríástofn.
og lét ennið hvíla við rak-
He
1 M I l
ISBLAÐIÐ
Þegar hann var búinn að jafna sig svo-
lítið, sneri hann aftur til bálsins og kast-
,aði sprekum á það, svo það blossaði upp
aftur. Hinn mikli. liiti kom hinum til að
rumska o gvelta sér fjær.
Skugginn leit þá með hatursfullu augna-
ráði. Ef þeir vissu, hver hann væri —
hversu fljótir mundu þeir þá vera að
stökkva á fætur! Hversu snarir að ráðast
á hann! En í staðinn vakti hann og gætti
þess, að þeir ofkældust ekki.
Hann leit af einum á annan. Honum
sýndist, að Algie Thomas, sem sat með höf-
uðið fram á hendur sér og studdi olnbog-
unum á hnén, hefði nýlega hreyft sig. Það
voru einkennilegar stellingar, sem hann
var í, sem varla gátu verið eðlilegar í
svefni.
Skugginn beit sig í vörina. Hann áleit
sheriffan andstæðing sinn og óvin, sem
hægt væri að óttast; óvin, sem var annarr-
ar tegundar en hinir. Hann hafði óljósan
grun um, að sheriffinn væri vakandi, og
jafnvel að hann hefði vakað lengi, heffði
haft gætur á honum og reynt að hlusta
eftir því, sem fór á milli Sylvíu og hans.
Hann horfði á hann fullur hatri, sneri svo
við í þeirri trú, að hann svæfi.
Um leið og skugginn sneri bakinu að,
hreyfði Algie Tomas sig þannig, að hann
gat séð yfir svæðið. Undir hinum þungu,
loðnu augabrúnum leit hann vendilega á
þennan kynlega Jim Cochrane. Hann sá
hann ganga aftur yfir til Sylvíu Rann,
en nú var hún sofnuð. Þrátt fyrir alla geðs-
hræringuna og æsandi samræðu sína við
Skuggann, þá svaf hún núna. Hún hallaði
sér aftur á bak upp við tré. Skugginn
beygði sig niður og tók í frakkalöfin á
kápu hennar og vafði þau varlega utan
um hana. Gamli sheriffinn sá svo mikið,
að hann hristi höffuðið steinhissa. Þegar
Skugginn sneri við, virtist sheriffinn sofa
sem fyrr með höfuðið niður í gaupnir sér.
205