Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 33

trúarlífs eins og stafa ofati yfir heiminn. Þess er hvergi getið,
hvernig hinir rélltrúuðu Farisear og rilningafróðu menn hafi
tekið boðskap vitringanna, en það er ekki ólíklegt, að þeir
hafi gerl fremur lílið úr honum, jafnvel þótt Hetódes konungur
hafi, að því er guðspjallamaðurinn segir, verið hálfsmeykur
um að þeir vissu hvað þeir segðu. Nú á tímum verða þeir ef
til vill ekki svo fáir, sem þykjast þess sannfærðir, að vitring-
arnir hafi komið til Gyðingalands samkvæmt ráðstöfun for-
sjónarinnar. En ætli þeir hinir sömu, sem trúa því nú, hefðu
trúað orðum þeirra, ef þeir hefðu verið uppi með Gyðingum
um það leyti, er þeir kotnu og llutlu þjóðinni þessi fáheyrðu
tíðindi.
()g Kristur kom og flutti mönnum fagnaðarboðskap kær-
leikans. Spádómarnir rætlust að því leyli, að hann kom til
þess að lifa og starfa með hinni útvöldu þjóð, Gyðingutn. En:
»Hann kom — ekki’ í pellskrúði og purpura ljóma
með prúðbúið riddaralið, —
ltann lét ekki’ á undan sér herbumbur bljóma,
svo heimurinn riðaði við.
Iiann bar hvorki skjöld né skjómaw.
(Guðm. Guðmundsson)
Og þess vegna urðu þeir tillölulega fáir, Gyðingarnir, sem
þektu liann. Guðspjallamaðurinn Lúkas getur þó utn tvo: Ald-
urhniginn mann, Símeon að nafni og háaldraða spákonu,
Önnu Fanúeisdótlur, sem þektu hann undir eins að sínu leyli
eins og vitringarnir. Og lærisveinar Krisls sýnast jafnvel hafa
verið lengi í vafa um, hvort hann væri hinn fyrirheitni Messías.
Sama er að segja um Jóhannes skírara, sem var þó »sendur«
lil þess að beina honum braut með Gyðingum. Sú skoðun
sýnist og ltafa gert vart við sig með samtíðarmönnum Krists,
að hann væri einhver af spámönnunum endurborinn. Líf hans
31