Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 49

og treystum svo fast á guðdómseðli vort, að vér bárum
engan kvíðboga fyrir þvi að vér mundum eigi að lokum,
hversu löng og erfið sem gangan yrði, hverfa aftur lil föð-
ursins, ekki lengur sem börn lieldur sem Guðir.
Vissulega fórum vér þess eigi duldir, að vér mundum
a vegferðinni í duftsins ríki eiga það á hæltu að gleijma
uppruna vornm; vissulega fórum vér þess eigi duldir, að
vér kynnum jafnvel að afneila honum og sökkva oss svo
niður í efnishjúpinn, að vér kynnum eigi að gera mun
á honum og sjálfum oss. En svo slerka trú höfðum vér
á guðdómsneistanum í sálum vorum, þótl hann væri reyrður
viðjum duftsins, að vér hikuðum eigi við að leggja út í
lifsbaráttuna og efuðum eigi augnabliks stund, að vér mund-
um að lokum, eftir aldir alda, hverfa aftur í skaul föðursins
sem ofurmenni að öllu góðu, sem englar og erkienglar eða
jafnvel Guðir, — og vér lögðum út á brautina.
Löng og mæðusöm og erfið hefur gangan verið hingað til.
Vér höfum gengið berum fótum og blóðrisa um urðir
og eyðimerkur, — og hve oft höfum vér eigi fallið!
Hve oft og mörgum sinnum höfum vér eigi farið villir
vegar!
Hve oft og mörgum sinnum höfum vér eigi örvænt og
bölvað oss og örlögum vorum, þegar myrkur grúfði yfir oss
og um oss, þegar óarga dýr ásótlu oss og eiturnöðrur slungu
oss, þegar kuldinn þjakaði oss, þegar hungur og þorsti svarf
að oss, þegar óumræðilegar þrautir og þjáningar mættu oss,
þegar eldurinn grandaði oss eða öldur hafsins hremdu oss,
þegar bræður vorir deyddu oss, þegar nautnirnar snerust
upp í kvöl og samvizkubit, þegar jafnvel hinar hreinustu
hvatir vorar urðu að sæta röngum dómum, og þeir, sem vér
unnum heitast, urðu til að áfellast oss og formæla.
47