Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Qupperneq 57

Daginn eftir, einmitt á þeim stað sem eg frelsaði frænda
minn, fann eg bál á bakkanum. Eg ýtli bonum í skyndi út á
lljótið og sat í honum yfir um. A leiðinni heyrði eg angur-
blíðan söng vatnadísanna. í söngnum beyrði eg þær segja, að
nú yfirgæfi eg land frjálsræðis og sakleysis, eg færi með
forboðnu eplin inn í ríki syndanna, inn i ríki mannanna,
sungu þær.
Þá fór eg að ferðast um lönd mannanna. Eg kom á stóra
ófrjósama sléltu. I5ar var ríki sjálfselskunnar — og réðu fyrir
því systur tvær, er hélu Vil og Dul. t’egnar þeirra skiflu mil-
jónum. Hver maður bjó þar hjá sjálfum sér, langt frá þeim
næsta; áttu þeir oft i deilum út af landamerkjum. Þarna fór
eg að búa um tíma. Komst eg þá brált í deilur við alla
nágranna mína út af landamerkjasteinum, og fékk eg þá alla
færða út, svo land milt varð stórt. Nágrannar mínir voru allir
reiðir við mig; samt var eg melinn meir og meir eftir því sem
land mitt slækkaði, þar lil eg hafði völd og metorð nærri eins
mikil og droltningarnar sjálfar. — Eg var enn í álögum. —
Þá bar það við eitt sinn, að nágranni minn, sem eg héll að
væri vinur minn, kom lil mín og bauð að sýna mér land, sem
eg hafði ekki séð áður. Og þáði eg það fegins hugar. Við fór-
um þá lengi eflir sléllunni, unz við komum að slórum og
djúpum gljúfradal og var hengiflug voðaleg niður að sjá.
Nágranni minn lekur þá utan um mig öðrum handlegg og
segir: »ÞeUa er land reiðinnar«, og bratl mér um leið fram af.
Eg misti íljólt meðvitundina á leiðinni niður. Þegar eg
vaknaði, voru ótal dísir að lijúkra mér. Þær sögðu að eg liefði
meiðst töluvert; eg fann líka mikið til — mér fansl eg vera
verslur allra manna og taldi upp fyrir sjálfum mér, hvernig eg
bafði þrengt kosti nágranna minna. Og ælíð gengið fram lijá
þeim sem bágt áttu, ætíð hugsað mest um sjálfan mig.