Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Page 68

Þegar konungur heyrði ókunna, töturbúna manninn tala
um að hann vildi gefa sér, spratt hann bálreiður upp úr
sæti sínu, slökk ofan úr vagninum og greiddi Kristi höfuð-
högg, svo blóð féll niður enni hans. Honum varð ómótt af
högginu, en er hann leit upp, var kranz af eldlegum tung-
um um höfuð hans. —
Þegar konungur sér það, spyr hann með þykkjublandinni
undrun: »Hví er geislakranz um höfuð þér?«
Kristur mælti: »IIann stafar út frá kærleikseldinum, sem
eg nú í nótt vil gefa þér og þjóð þinni«. —
Reiðin fékk enn á ný vald yfir hinum volduga þjóðar-
drottni. Hann réð á manninn, er hjá honum stóð, — þreytta,
vegmóða, særða manninn, sem gefa vildi kærleikseldinn, —
slengdi honum niður á harða götusteinana og mælti: »Seg
eigi einu orði meiral Hvernig vogar þú þér að tala um að
geja mér? Höll mín er full auðæfa og í sölum mínum loga
lampar, sem bera birtu eins og himinsólir. Eg hinn mikli
þarfnast einskis«. —
Kristur reis upp. Föt hans voru þá eins björt og skærast
Ijós og geislar blikuðu umhverfis hann. Og sjá! Blóðdrop-
arnir á götusteinunum urðu að angandi rósum. —
Með óttablandinni lotningu og tilrandi röddu spyr þá
konungur: »Hver erl þú? Hver ert þú?« —
Jafnskjótt varð þá sem Ijóshaf eitt lyki um þá, og kon-
ungur sá i Ijómanum hersveitir af englum með logbjörtum
sverðum. Einn þeirra gengur til Krists, sýnir honum lotn-
ingu og segir: »Herra, herskarar þínir óska að hefna. Lát
oss hegna þessari borg! Lát hinn sjálfelska, þóttafulla kon-
ung kenna á valdi þínu!« —
Dauðans angist greip konunginn. Hann kastaði sér til
jarðar á grúfu. En Kristur lyfti höndum, og burtu svifu