Heimir - 01.03.1911, Síða 20

164
HEIM I R
Karl Mander var orfiinn frásneiddur öörum; honum leiö
bezt á meöal bændanna, þeir gerðu honum minst ónæöi. Bæk-
urnar, hugsanirnar, búskapurinn og bööin—og svo viö og viö
drykkja og ræöa—helst hvor á eftir annari,— það var hans líf
upp aö þessum tíma.”
‘ En hann drakk ekki, mamma? Hann haföi enga drykkju-
ástríöu? Var þaö?”
“Ekki fremur en ég eöa þú. Það var aðeins lífsgleöin, sem
braust út svona. Þannig var þaö í síðasta skiftiö—”
“Já, þá!—Guö minn góöur, hvers vegna varstu þar ekki?”
“Þá varst þú fædd, ég gat það ekki. Eg sem haföi þig á
brjósti. Það heföi alt farið vel, ef einn af þeim, sem voru í
samsætinu eftir fundinn, heföi ekki verið svo óvarkár aö drekka
skál mína. Þá tapaöi hann taumhaldi á sjálfum sér. Þaö var
hans lang kærasta umræðuefni, og um þaö haföi hann ekki talaö
við nokkurn mann. Þaö haföi verið eins og kveikt væri í stórum
bálkesti, hann hélt ræður um aö minsta kosti tuttugu eiginleika
mína, og hjónabandsins og fööurgleðinnar, hann.......
Hún gat ekki sagt meira. Hún setti sig niður og dóttirin
hjá henni. Þær grétu báöar. Arniöurinn strauk þeirn með
haröri hendi; en huggaöi þó meö sínum hætti. En það er alt
til einkis, viö grátum. Hann fer sína leið Og stöövast ekki á
sinni hröðu ferö til hafsins.
í raust náttúrunnar hvíslaði endurminningin um hinn sorg-
lega dauöa hans. I hugum beggja endurtók hún dapurlega, að hann
eftii máltíöina í samsætinu vildi svala sér í baði, og allir réöu
honum frá því, aö það stoðaði ekki, að hann hafði kastað sér í
vatniö af fyrsta kletiinum, sem hann fann, synt rösklega frá landi
eins og hann vildi strax komast heim, fékk krampa og sökk---”
"Mamma, ég á ennþá eftir að heyra, hvernig þiö liföuö
saman.” Aftur eftir nokkra stund: “Mamma, þú verður aö
segja mér þaö líka, þú hefir sagt frá því, sagt svo mikið um þaö.
En ekki um það, sem ég vil nú fá aö heyra. Astina, mamma,
traustið ykkar á milli. Hún hlýtur aö hafa verið,—hún sviftir
okkur hin allri ró.”