Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Page 20

178
G. M.: Konan í Hvanndalabjörgum.
[IÐUNN
Fegri vöxt,
fegri limu,
yndislegri æsku
hefir enginn séð.
Hörundið er róshvítt,
hárið slegið,
ást í augum,
eldur á vörum.
Þannig hún stígur
af stallinum fram
og blítt lætur fallast
í bóndans faðni.
Þau faðmast, þau kyssast. —
En klerkur glottir
og Eirspensli sínum
aftur slær.
Þau gleyma umheimi,
gleyma þrautum,
í endurborinni
ástarsælu.
»Nú roðar við hafsbrún«,
Hálfdán segir.
»Við göngum til bygða. —
Sá grái er sokkinn«.