Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Qupperneq 54

212
Ágúst H. Bjarnason:
[ IÐUNN
fimtugasti partur úr millimetra að þvermáli, fellur í
venjulegri loftþyngd um 4 cm. á sekundu. En af
þessu má reikna það út, að sótlkveikjufró, sem er
0,00016 mm. að þvermáli, mundi að eins falla 83
metra á einu ári. Af þessu er það augljóst, að slíkar
smáverur geta borist með loftstraumunum hvert á
land sem vill og jafnvel upp í efstu lofllögin. Með
loftstraumi, sem færi 2 metra á sekúndu, mundu
þau geta borist upp í þær hæðir, þar sem loft-
þyngdin yrði ekki meiri en 0,001 mm., eða upp í
sem svarar 100 km. hæð. En auðvitað gætu loft-
straumarnir aldrei borið þau alla leið út úr gufu-
hvolfi jarðarinnar.
Til þess að koma lífsfrjóunum enn liærra, yrðum
vér að leita á náðir annara afla, og nú vitum vér,
að rafmagnsöflin geta komið oss svo að segja úr
hverjum vanda. Og í þessum 100 km. hæðum koma
• einmitt geislablik norðurljósanna til sögunnar. Menn
halda nú, að norðurljósin staíi af aragrúa af smá-
ögnum, sem stafar út frá sólu og eru lilaðnar frá-
hverfu fnegativuj rafmagni. Ef nú lífsfrjó það, sem
hér er um að ræða, tekur við fráhverfu rafmagni úr
einhverju sólar-arinu, þá getur svo farið, að lifsfrjó-
inu fyrir rafmagnshleðslu hinna smáagnanna verði
hrint út úr gufuhvolfi jarðar út í ljósvakahaf himin-
geimsins.
Þannig er það líklegt, að lífsfrjóum hinna lægslu lífs-
vera, sem oss eru kunnar, sé sáð úl frá jörðunni og
öðrum jarðstjörnum, þar sem þær eiga heima. Eins
og lífsfrjóin gera yíirleilt hér á jörðu, þannig farast
og flest þeirra lífsfrjóa, sem stráð er út um himin-
geiminn í þeim óhemju-kulda, sem þar ríkir; en
nokkur hluli þeirra herst til annara himinhnatta og
gróð.ursetur lííið þar, ef þau liitta þar á hagstæð
ytri lífsskilyrði. Oftast nær á þetta sér ekki stað, en
stundum kemur það þó fyrir, að þau falla í góðan