Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Blaðsíða 9

IÐUNNl
Um persónulegar trj'ggingar.
247
því vísu, að hver heiðarlega hugsandi maður vilji
leggja eins mildð að sér og hann telur sér frekast
fært til þess að geta staðisl þau áföll, sem annars
myndu gera hann efnalega ósjálfbjarga.
það sem þá verður næst, er að gera sér grein fyrir,
hver þau ósjálfráðu, persónulegu áföll eru, sem lama
efnahag manna að miklu eða öllu leyti. Eg hefi drepið
á þau áður og skal nefna þau aftur. Þau eru þessi:
1. EIIi. 2. Sjúkdómar. 3. Öryrkjaháttur. Má þar bæta
við 4. Framfæri barna, sem eru í ómegð við dauða
framfæranda.
Áður en ég vík að hverjum einstökum af þessum
áfallaliðum, verð ég að gera grein fyrir einu veru-
legu atriði, sem sé því, að hér dugir ekki minna, en
að trj'ggingin nái til allra þessara áfallaliða. Hér er
um nýmæli að ræða, sem mér er ekki kunnugt um,
að áður hafi komið fram. En nauðsyn á þessu liggur
i augum uppi. Maður sem borgar tryggingargjald
þarf að vita, að hann sé verulega bættari á eftir,
með trygðari afkomu en áður var, hann þarf þess
með að stjrra undan — ekki einu heldur öllurn per-
sónulegum áföllum, því að sé áfallið að eins eitt,
sem hann losar sig við, er hættan opin eftir sem
áður og það stendur honum á minslu, hvað það
áfall heitir, sem vinnur slig á honum. Menn myndu
einnig áreiðanlega standa sig betur við að borga
miklu hærra gjald og vera trygðir að fullu, heldur
en lægra og vera ekki trygðir nema að litlu leyti,
og myndu líka vera fúsari til þess. Auk þess finst
mér það hrapallega ranglátt að koma á fót tryggingu
fyrir elli og sjúkdómum, en sleppa örj'rkjamönnum,
því að þótt öryrkjaáföllin vafalaust séu sjaldgæfust,
finst mér þau þó vera hrapallegust af þeim sem ég
þekki, og enganveginn vildi ég láta þau vera utan
við tryggingarnar. Enn er þess að gæta, að með því
að láta tryggingarnar ná skemra en hér er gerl ráð