Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Qupperneq 35

IÐUNNí Nokkrir gestir vorir á þjóðhátíðinni 1874. 273
veitti sér minstu eftirtekt. Grímur hafði svarað: »Hafið
þér ekki, dr. Leitner, veitl hinu eftirtekt, þvi sem sé,
að stjarnanna gætir ekki þegar sólin er komin upp?«.
Lengra hafði ekki orðið samtal þeirra. Pegar þessi
h#ra gekk um borð, mætti ég honum. Var hann þá
fullur úlfúðar, og kvað kerlingu þá er veitti honum
vist og kost, hafa flegið af sér fötin og vera hið versta
skass, og síðan húð-skammaði hann land vort og
þjóð, kvaðst aldrei í verri hundsrass komið hafa.
»Þið mentað fólk! Þið mættuð þakka fyrir að vera
skrælingjar eins og forfeður ykkar«. Ég svaraði á þá
leið, að það siðaðri værum vér þó en forfeður vorir,
að á þeirra dögum hefði enginn flækingur farið með
óklofinn haus úr vist sinni, hefði hann þakkað greið-
ann á sama hátt sem hann«. Við það skildum við.
Dr. Max Nordau tel ég næst. Hann varð síðan
nafnkunnur rithöfundur, einkum fyrir níðrit sín um
París og Lundúni. Hann var líka ísraelsniðji og ær-
ið virðingagjarn, en lél lítið til sín taka. Kvartaði
hann sárlega við okkur um slys sitt, að hann hefði
ekki mátt taka þátt i konungsdýrðinni á Þingvöllum
sakir þess faraldurs, að kúffortahestur hans hefði
týnst á þeirri bannsettu eyðimörk, er héti »Mosvels-
hædí«. Við spurðum hvað í kúffortunum hefði verið,
— nesti, eða hvað? Nei, segir Nordau, öll bezlu föt-
in mín, þar á meðal »12 manchetskyrtur«. Ekki man
ég fleira um framkomu þess herra, en hafi hann
nokkuð ritað urn ferð sína hingað, er hætt við, að
þar hafi hann sungið við sama tón og Leitner, og
oft sáum við þá saman.
Browning. Hann á skilið að fá Iengri eftirmæli í
þessum kafla, því skringilegri og að vissu leyti skemti-
legri gestur kom ekki til hálíðarinnar. Hann var
ungur fagurlistamaður frá Lundúnum; heiðursskrif-
ari (honorary secretary, — að hann sagði) í listafé-
lagi einu, og til sanninda sýndi hann okkur bækling
18