Kirkjuritið - 01.02.1935, Síða 11

Kirkjuritið.
Oxfordhreyfingin nýja.
67
vorið kemur. Ef til vill reyna menn að hrista þessi
álirif af sér og berjast gegn þeim, en þeim veitist flest-
um erfitt að spyrna á móti broddunum. Þegar það er
vakið, sem bezt er í hjarta þeirra, þá er ekki auðvelt
að svæfa það aftur. Þeir lifa sannleikann, sem aldrei
verður lýst til hlítar, og gjörast nýir og hetri menn.
Oxfordhreyfingin leggur megináherzlu á fjórar sið-
gæðishugsjónir, sem menn eiga að keppa að. Þær eru:
Fullkomin einlægni, fullkominn hreinleiki, fullkomin
óeigingirni, fullkominn kærleiki. Felast þær allar í
hoðskap Krists og eins og renna þar saman í eitt: „Ver-
ið fullkomnir, eins og faðir yðar á himnum er full-
kominn“. Þetta eru að vísu eilifðarhugsjónir, en manns-
æfin hér á jörðu verður þó að vera spor í áttina. Án þess
getur ekki verið um kristindóm að ræða. Sá er engu
bættari, sem seg'ir: „Herra, berra“, ef hann sýnir ekki
í lífi sínu neina viðleitni á þvi að gjöra vilja föður
síns á himnum. Stefnan heldur því fram af svipuð-
um krafti og höfundur Jakobshréfsins, að menn eigi
að sýna trú sína í verkinu: „Verðið gjörendur orðs-
ins og eig'i aðeins heyrendur, svíkjandi sjálfa yður.
Því að ef einhver er heyrandi orðsins og ekki gjör-
andi, þá er hann líkur manni, er skoðar andlitsskapn-
að sinn i spegli, því að hann skoðar sjálfan sig, fer
burt og gleymir jafnskjótt, livernig hann var. En gjör-
andi verksins mun sæll verða af framkvæmdum sin-
um“. Kristindómurinn verður að gagnsýra svo líferni
manna, að það dyljisl ekki, að þeir reyni að stefna
heilum huga að siðgæðishugsjónum fagnaðarerindisins.
Að öðrum kosti er hann afllaus og ónýtur og engin von
til þess, að kristindómsboðun þeirra beri nokkurn ár-
angur. Því að nútímakynslóðin er raunsæ og verkin eru
sú eina sönnun anda og kraftar, sem bún tekur gilda.
Lifernisbreytingin, sem trúin á Krist veldur, á cið vera
siirdeigið, er sýrir alt deigið.