Kirkjuritið - 01.06.1937, Blaðsíða 7

Kirkjuritið.
Af öllu hjarta.
205
orði, heldur miklu fremur í verki, traust, sem verkar á
alla daglega framkomu hans, gefur honum öryggi í erf-
iðleikum og festu í hreytileik tímanna, gefur honum styrk
í baráttu við lægri hvatir sjálfs sín, og birtist út á við
sem starfandi þjónustusemi og' kærleiksrík breytni. Hún
er þannig samkvæmt eðli sínu annað og meira en inn-
antóm játning eða andskynsamleg trú á yfirnáttúrlega
hluti. Hún nær jafnt lil vitundar, tilfinningar og vilja.
Hún nærist á kærleikanum. Það mun oft vera litið svo
á, að kærleikurinn sé aðallega tilfinningamál. En slíkt
er fordómur. Kærleiluir og samúð eru nær eitt og hið
sama hugtak, eingöngu séð frá mismunandi sjónarmið-
um. Kærleikur minnir frekar á tilfinningar, samúðin á
skilninginn. En hvorugt má vanta, kærleikann skilning-
inn, því að þá er hann veikur sem bóla, fæddur og alinn
blindur, né samúðina tilfinninguna, því að þá er liún
köld og snauð. Samúðin er sami hugiir og sama hjarla.
„Saman okkar sálir runnu, sama hjarta í báðum sló“,
segir þjóðskáldið Davíð frá Fagraskógi, og —: „Þar var
eitt hjarta og ein sál“, segir í Postulasögunni um fyrsta
kristna söfnuðinn i Jerúsalem. Sálin táknar aðsetur
skilningsins, hjartað táknar aðsetur tilfinninganna. En
hvorttveggja, kærleikur og samúð, verða gagnslaus og
dauð, ef viljann vantar til framkvæmdar miskulinar-
verka. „Sá, sem hefir heimsins gæði, og liorfir á bróður
sinn vera þurfandi, og aftur lykur lijarta sínu l'yrir hon-
um, hvernig getur kærleikur til Guðs verið stöðugur í
honum?“ (1. Jóh. 3, 17). „Ekki mun hver sá, sem við mig
segir: Herra, herra, ganga inn í himnaríki, heldur sá,
sem gerir vilja föður mins, sem er í himnunum“ (Matt.
7, 21), segir Jesús í fjallræðunni. „Eins er líka trúin dauð
i sjálfri sér, vanti liana verkin“, segir í Jakohshréfi.
Þannig renna skilningur, tilfinning og vilji saman í eina
heild í kærleikanum, en af honum sprettur traustið til
þess, sem elskað er.
Sú trú, sem fullnægju gefur, er sú trú, sem nær jafnt