Kirkjuritið - 01.06.1937, Qupperneq 11

KirkjuritiS.
Ríki, kirkja og skólar.
209
um til trúariðkana. Áherzla er lögð á það, að hægt sé að
vera drengskaparmaður án trúar og grandvar i breytni
sinni án kirkjugöngu. En þetta tvent, drengskap og dygð,
vill enginn alvarlega hugsandi maður strika út úr líls-
skoðun sinni sem grundvallarskilyrði heilbrigðs þjóðlíís.
En liversvegna er þetta hægt? Hversvegna getur sá, er
telur sig trúlausan, verið hinn mesti drengskaparmaður,
og kirkjuhatarinn fyrirmynd í fagurri breytni? Því verð-
ur ekki neitað, að slíkt getnr átt sér stað. En það er ofur
einfalt mál. Það er vegna þess, og aðeins vegna þess, að
hugsjónir trúarhragðanna hafa lýst mannkvninu og lyft
því frá siðleysi til siðgæðis kynslóð eftir kynslóð. Það er
af því, að kristin kirkja liefir starfað með hinni íslenzku
þjóð í senn þúsund ár. Hinn kristilegi arfur er sameigin-
leg eign allra landsmanna, jafnvel þeirra, sem ekki vilja
við hann kannast. Áhrifa kristindómsins gætir óbeinlínis
1 lifi þeirra, sem afneita krafti lians.
1 byrjun þessa kirkjufundar var henl á söguna um
hinn miskunnsama Samverja. En einmitt í henni munu
andstæðingar kirkjunnar, er telja sig meðmælendur
drengskapar og dygða, vilja finna orðum sínum stað.
Þar er oss sýndur drengskaparmaðurinn, hin sigilda
fyrirmynd um mannást og fórnfýsi. En hann var Sam-
verji, hann var ekki rétttrúaður á þeirra tima og þess
lands mælikvarða og rækti ekki lielgar tíðir að hætti
Gyðinga. Þetta sýnir, segja menn, að alt er undir dreng-
skapnum, mannúðinni komið, án tillits til trúar eða trú-
félags. Mikið rétt. En hafa þeir hinir sömu menn, er svo
niæla, gert sér það ljóst, hver er hin eina knýjandi
ástæða til þess að sýna fullan drengskap, hvar og live-
nær sem er, og hvað það er, sem gerir mennina þess
Vlrði, að fyrir þá sé einhverju fórnað
Ekkert nema hoðskapur kristindómsins, svo og' annara
æðri trúarhragða, um eilífa sál hvers einslaklings gerir
’iiannúðina að dygð, sem ekki vei'ði dregin í efa. Ekkert
iiema boðskapur kristindómsins um eilift gildi liverrar