Kirkjuritið - 01.06.1937, Qupperneq 33

Kirkjuritið.
Brúðkaup i Gyðingalandi.
231
að reykja og skeggræða, og konurnar fóru að leggja börn sín ;á
brjóst og hlynna að þeim á aniian bátt. Mér var boðið te í húsi
efnabónda. Mér fanst drykkurinn næsta fúll á bragðið og ekki
sást það á bollanum, að hanii befði nokkuru sinni verið þvéginn.
En gestrisni liúsbændanna var einlæg, og ég kom teinu niður.
Síðan gekk ég um bæinn, meðan brúðarfylkingin beið, og enn
var engin hreyfing á, er ég kom aftur um bádegið. Úlfaldinn lá og
beið, en brúðguminn gekk eirðarlaus fram og aftur. Hann má sem
sé ekki sjá tilvonandi eiginkonu sína fyr en um kvöldið. Því að
enda Jjótt bændakonurnar gangi ekki hversdagslega með slæðu
fyrir andlitinu eins og borgarkoriurnar, þá er brúðurin á brúð-
kaupsdegi sínum svo hjúpað fötum og slæðum, að ekki mótar
fyrir höfði hennar og varla fyrir vextinum. Hafi svo verið hjá
Hebreum til forna, skilst betur sagan um það, að Jakob fékk Leu
í stað Rakelar.
Þegar Sada kom út að lokum og var lyft á bak úlfaldanum, vár
nýstárleg sjón að sjá liana. Efst var fjaðraskúfur og þar fyrir
neðan sást aðeins fatastrókur og vafðar um hann ofanverðan liáls-
festar úr peningum. Engin mannsmynd var á og sást hvergi móta
fyrir likamanum. Brúðurin var aðeins 12 ára gömul og kjóliinn
hennar auðsjáanlega við vöxt. Evrópukona, sem hafði komist að
því að sjá liana, sagði, að hún væri mjög barnsleg og óþroskuð og
mikils til of snemt að gifta hana. En það er liagur fyrir foreldrana,
að selja dóttur sína sem fyrst í lijónaband. Englendingar leitast
við að koma í veg fyrir þesskonar hjónabönd fyrir tímann og
setja lágmarksaldur bæði á körlum og konum, en það er mjög
erfitt að koma þeim ákvæðum í framkvæmd, meðal annars af þeim
ástæðum, að bændafólkið veit sjaldan um aldur sinn. En um ald-
ur Södu vissu menn af tilviljun, því að móðir liennar mundi, að
hún fæddist, „þegar engispretturnar voru hér“, og slík plága
hafði komið á þessum slóðum árið 1914.
Þegar búið var að koma brúðinni fyrir í söðlinum og úlfaldinn
kominn á fætur, lagði fylkingin aftur af stað til Artas. í fyrstu
átti úlfaldinn erfitt með að komast áfram, því að göturnar voru
þröngar og fullar af fólki, ekki aðeins frá Artas heldur einnig
el-Hadrbúum, sem þyrptust að til þess að sjá brúðina leggja upp.
Og einkennileg sjón var að sjá, hvernig fjaðurkrýndi fatastrók-
urinn gekk upp og niður eftir því sem úlfaldinn þokaðist áfram,
en mannfjöldinn alt í kring hrópaði og söng. Heimförin varð
með líkum hætti og heimanförin, nema hvað fljótar gekk, menn
var auðsjáanlega farið að langa í veizlum.itinn og kl. 2 komust
þeir til Artas.
Veizlan skyldi ekki aðeins standa í lnisi brúðgumans, heldur