Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 17

Kirkjuritið.
Við vígslutöku.
231
sem hverjum embættismauui er svo uauðsynlegt i starfi
hans og þá ekki sízt æðsta andlegum yfirmanni kristninn-
ar í landinu.
Að sjálfsögðu mátt þú vera við þvi búinn, að starf þitt,
ráðstafanir þínar og úrskurðir verði einatt fyrir lasti og
sæti ómildum dómum bjá einum og öðrum. Hjá sliku
verður nú einu sinni ekki komist, eins og mennirnir eru,
auk þess sem enginn vor allra er óaðfinnanlegur, þ. e. svo
fullkominn, að honum geti ekki yfirsést. En lialdbezta
vörnin gegn slíkum dómum er og verður sú, að þú ávalt
°g í öllu kostir kapps um að ástunda réttlælið eftir því, sem
Huð gefur þér náð til, því að þá getur þú sagt með postui-
aiUl]n: „Mér er það fyrir minstu að verða dæmdur af
yður eða af mannlegu dómþingi; ég dæmi mig ekki einu
sumi sjálfur. . . . Drottinn er sá, sem dæmir mig“. Og
herir þá gæfu til þess, sem ég vona fastlega, að þér sé og
verði jafnan áhugamál, að víkja aldrei af réttlætisins
hraut í hinni kirkjulegu umboðsstjórn, sem þér sem bisk-
uPi er falin, hvort sem í hlut eiga æðri eða lægri, yfir-
uienn eða undirgefnir, þá skal ekki bjá því fara, að þú
uvinnir nauðsynlegt traust og tiltrú starfsbræðra þinna,
seni þú ert settur yfir, og safnaðanna, sem eiga að hlíta
yfirstjórn þinni, og fáir við það, sem einnig skiftir miklu,
”Sloðuii orðstír bjá þeim, sem standa fyrir utan,“ eins og
Postulinn orðar það (1. Tím. 3,7.)
hhi til fullkomnunar í öllu góðu heyrir ekki aðeins iðk-
Uu réttlætis, heldur og ástundun kærleika. Vitanlega er
'V'diindun kærleikans æðsta skylda hvers kristins manns,
j'v° sannarlega sem alt lians eigið er runnið af rót Guðs
u)eileika, sem miskunnar sig yfir öll sín verk. Jesús Krist-
Ur hefir þar gefið oss dýrlegt dæmi til eftirbreytni. Fyrir
Heika sinn hefir hann áunnið sér það nafn, sem öllu er
ar> því að hjá honum hirtist sú fylling guðdómsins, sem
ouiim var eiginleg, einmitt í þeirri fyllingu kærleikans,
S6m Var a®al gjörvallrar veru lians. En um fram alt hvílir