Kirkjuritið - 01.08.1939, Blaðsíða 65

Kirkjuritið.
Hraungerðismótið.
279
bjó áreiðanlega eitthvað inni fyrir, þessu fólki. En það var
heldur engin skömm að Ijóðunum og lögunum, sem það söng.
Sérstakt söngvahefti hafði verið prentað vegna mótsins. Það var
fult af þessum lika undursamlegu trúarljóðum við undursam-
ieg lög.
í hádegismessu sunnudagsins flutti séra Magnús Guðmunds-
son i Ólafsvík ágætis prédikun. Við það tækifæri gengu um 70
uianns til altaris. Eftir síðdegiskaffi flutti Ólafur Ólafsson
kristniboði langt erindi: „Ekki er hjálpræði í neinum öðrum“,
Þá voru taldir 417 manns út úr kirkjunni. Um morguninn hafði
Hjarni Eyjólfsson talað um syndina, hvort hún væri raunveru-
leiki. En um kvöldið flutti séra Guðmundur Einarsson á Mos-
felli erindi, er hann nefndi: „Kristur — alvaldur drottinn og
Guð“. Á eftir var farið niður i tjaldið.
I samkomutjaldinu gerðust á þessari síðaftan- og lágnættisstund
undursamleg tíðindi, sem mér er til efs, að eigi sér hliðstæðu í
íslenzku kirkjulífi: Margir tugir manna, mest ungt fólk og þó
ei|ikum ungar stúlkur, opnuðu hjarta sitt frammi fyrir drotni og
naungum sínum og sögðu frá hinum miklu hlutum, sem drott-
"in hefir gert þeim og í þeim. Þetta var alveg eins og' lýst er út-
"'eiðslufundi Oxfordhreyfingarinnar erlendis, nema hvað þetta
'ar öldungis ótmdirbúið og sjálfkrafa. Bjarni Eyjólfsson setti
hassa i mitt tjaldið og sagði, að þeir, sem vildu segja náungum
S1num á mótinu frá trúarreynslu sinni í fáum orðum, skyldu
s**ga þar upp og ljúka upp munni sinum. En gítarstúlkur móts-
ls’ 11111 10 að tölu, stóðu ásamt Bjarna næst kassanum og stjórn-
j" u söngnum, sem var nú með þeim hætti, að hlé var liaft milli
Verra tveggja versa.
Kornung stúlka, mjög grönn, ljósleit, með göfuga andlitsdrætti,
sagði: „Ég kom í tjaldið, ákveðin í að „vitna“. En þegar Bjarni
Sac,,^h aö við ættum að standa uppi á þessum kassa, svo að allir
8ætu.séð okkur, þá gat ég það ekki. En svo gaf Jesús mér styrk,
*Ul 8et ég það“. Meira gat þessi yndislega unga stúlka ekki
,a8 ' ^e8ar til kom, snerist þetta alveg við frá því, sem hún hafði
^ugsað sér. Hún fékk styrk til að láta sjá sig, en ekki til að tala.
"H)aö var nóg. Það var álirifameira en prédikun. Önnur sagði:
»K.g var giataður sonur“. Þriðja flutti eldheita áskorun til trú-
a<5a fólksi
ns um að láta verkin tala og varirnar vitna á vettvangi
,Vnijsins vera í raun og sannleika það, sem það er kallað
iv > . er,menn himnaríkis. Það leyndi sér ekki, að flestir tóku
s rri ser a® tala — en andinn knúði þá — stilti strenginn í liá-
)ennu 0g hversu undursamlegum tónum n^ði hann, er hann
(h'ó boga
nnn yfir þá. Klukkan um 12M> gerði Bjarni tilraun lil