Kirkjuritið - 01.08.1939, Síða 67

Kirkjuritið.
Starf kirkjunnar fyrir æskulýðinn.
(Kafli úr erindi á prestafundi).
Ég hefi nú í nokkur ár altaf öðru hvoru að vetrinum
haldið barnaguðsþjónustur í söfnuðum minum, og aldrei
fundið eins mikla gleði í prestsstarfi mínu eins og einmitt
á þeim stundum.
Það er ekki uppörfandi, þegar aðeins sárfáar sálir koma
til kirkju og lengi verður að Inða, unz liægt er að hefja
messu. Þá vakna þessar döpru hugsanir: Er ég að verða
gagnslaus og óþarfur þjónn? Er ég að verða visin grein?
■á. ég að höggvast hurt eins og greinin, sem engan ávöxt
getur borið, og til einskis annars er nýt en að varpast í
eldinn? — Eða er það satt, sem vantrúin er altaf að tönnl-
ttst á, að kristindómurinn sé að missa kraft sinn og að-
dráttarafl, og' verða algjörlega óþarfur fyrir hinna upp-
lýstu kynslóð?
Já, ég skal kannast við, að oft hafa þessar liugsanir
hvarflað að mér, þegar mér hefir fundist liinn eldri söfn-
uður sofa og hafa gleymt hinu læzta málefni.
En þær liverfa æfinlega eins og dögg fyrir sól, þegar
hlessuð hörnin koma og fylla kirkjuna, og all kveður við
af hinum skæra, indæla barnarómi. Þá er eins og livíslað
sé að manni: Hér er Guðs-ríki og Guðs-akur. Hér er Iiið
góða tækifæri til að sá hinu hezta sæði, sem fyrst liggur
íalið og geymt og enginn tekur eftir, en siðar kemur upp
(>g verður að liinu stóra tré, sem skýlir fvrir stormi og
vindi í næðingum mannlífsins.-------
Og þegar ég nú hugsa sérstaklega til prestanna, sem l)úa
i hinum afskektu sveitum, sem svo oft heyrist um að