Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 16

230
Jón Helgason:
Ág.-Sept.
ber upp fyrir þig; þú mátt ekki láta hugfallast, heldur
her þér að minnast þeirrar heimildar, sem þér er gefin
til þess í djörfung trúarinnar að nálgast hásæti náðarinn-
ar, svo að þú sækir þangað „anda vísdóms og skilnings,
anda ráðspeki og kraftar, anda þekkingar og ótta drott-
ins“, og fullkomnist við það í öllu góðu lil að gjöra Guðs
vilja, eins og hann ætlast til al' þér sem tilsjónarmanni
safnaða sinna. En um hið góða, sem Guð ætlast til af þér
— í hverju það sé fólgið — segir gamalt spámanns-orð:
„Drottinn hefir sagt þér, maður, hvað golt sé. Og hvað
heimtar drottinn annað af þér en að gera rétt, ástunda
kærleika og framganga í lítillæti fyrir Guði þínum“
(Míkla (5 8). En með þessum orðum er tekið fram það, sem
mestu varðar alla afstöðu vora til Guðs í Jesú Kristi, og þá
einnig alla afstöðu þína sem kjörins tilsjónarmanns hjarð-
ar Guðs með þjóð vorri.
Fyrsta krafan, og um leið skilyrði þess, að fullkomnast
í öllu góðu til að gjöra vilja Guðs, er „að gjöra rétt“, þ. e.
að iðka réltlæti í samhandi við alla. Að vísu nær sú kraía
til allra manna, en það útilokar ekki, að vér sérstaklega
höldum þessari kröfu á lofti gagnvart einstökum mönn-
um. Vér ætlumst til þessa af stjórnendum landsins, ax
valdamönnunum, af dómurunum, af stjórnmálamönnun,
af blaðamönnum, að þeir iðki réttlæti án alls vinfengis og
tillits til eigin liagsmuna. Og vér ætlumst til þess, i vilund
þess, að „rétllætið hefur upp lýðinn, en syndin er þjóð-
anna skömm“ (Orðskv. 14,34). En hve miklu freniur
hljótum vér að gera sömu kröfu til sérhvers þess, er telj-
ast verður vegna slöðu sinnar samverkamaður hans, sein
„dæma mun jarðriki með rétllæti“. Um þetta sem sjálf-
sagða skyldu hins kirkjulega tilsjónarmanns er því mnun
ástæða til að fjölyrða við þig, kæri bróðir, sem meira en
tuttugu ára reynsla þin í prestskapnum á nógsamlega að
liafa fært þér heim sanninn um, livert skilyrði iðkun rétt-
lætisins í allri framkomu mannsins er fyrir þvi trausti,