Kirkjuritið - 01.03.1941, Síða 10

88
Magnús Jónsson:
Marz.
orðinn mikill munur á honum og hinum unga, stælta
Sál, sem horfði á Stefán grýttan. Og svo bættist það
ofan á alt, að hann var fangi, liann var í hlekkjum.
En eitt er óhreytt: Hann er sami foringinn. Hann vili
ráða, og' hann verður til hjargar. Frá þessu er sagt í
Post. 27. kap., þessari einstöku sjóferðasögu frá forn-
öldinni.
Þeir eru komnir með naumindum til hafnar einnar
á suðurströnd Kríteyjar, og er nú liðið að þeim tíma, er
sjóferðir hættu að haustinu. En skipverjar eru ekki á-
nægðir með staðinn til vetursetu og vilja komast til
næstu liafnar. Páll ræður eindregið frá þessu, og segir
að ilt muni af liljótast, ef þeir leggi nú úr höfn. En
skipstjórnarmennirnir vildu ráða, og þar sem gott veð-
ur virtist vera að koma, lögðu þeir af stað.
En varla voru þeir búnir að létta akkerum og' vinda
upp segl, þegar ofsarok skall á, og var ekki að sökum að
spyrja, að skipverjar réðn ekki við neitt, skipið hrakti
frá landi og var dögum saman að hrekjast. Er frá þessu
öllu sagt nákvæmlega. Páll heyrist nú ekki nefndur.
Hann er þarna einhvers staðar í hóp fanganna. Meðan
hann gat gefið góð ráð, gerði hann það, en nú var lítið
að gera. Loks gáfu menn upp alla von.
Þá kemur Páll enn fram. Nú ólgar foringjastoltið í
honum: „Þið hefðuð átt að hlýða mér“, segir hann.
Hugsum okkur annað eins. Rómverski hershöfðinginn,
skipstjóri og eigandi, allir áttn að lilýða honum, band-
ingjanum, sem var þarna af tilviljun um borð! „En nú
er ekki um þetta að sakast“, segir hann, „nú er um að
gera að missa ekki kjarkinn. Eg hefi fengið vitrun um
það, að enginn maður mun farast, en skipið mun týnast“.
Og enn verður hlé. í 14 daga hrekjast þeir þarna. Þá
her þá að landi. Og enn er það Páll, sem beztur er til
forustunnar. Hann tekur eftir því, að skipsmennirnir
ætla að forða sér í skipsbátnum. Og liann hvetur menn
til þess að nota nú þá stund, sem þeir þurftu að bíða.