Kirkjuritið - 01.03.1941, Síða 17

Kirkjuritið.
Herra, ég hrópa til
I kvöld vil ég koma til þín,
Kristur, með afbrotin mín,
játa þér syndanna sekt,
sorg mína, þrenging og nekt.
Þegar ég einmana er
og enginn er samferða mér,
geng ég í grasgarðinn þinn
og græt hjá þér, frelsari minn.
Þung eru þjáninga spor,
þrotið er æskunnar vor,
fallvöltum lífsins í leik
lít ég nú haustlaufin bleik.
Herra, ég hrópa til þín,
hlustaðu á andvörpin mín!
Eg kem til þín eins og ég er,
einn færðu hugsvalað mér.
Veit ég mig vanþroska barn
velkjast um mannlífsins hjarn,
brestur mig þolgæði og þrótt
þungbæra andvökunótt.
Ýfast upp ógróin sár,
einmana felli ég tár.
Herra! Ég hrópa og bið
um himneskan eilífan frið.
Krossfesti konungur minn,
Kristur, við fótstallinn þinn,
hátt upp í ljósanna lönd
lít ég frá myrkvaðri strönd.
Drottinn! Ég dýrð þína sé,
í duftið ég beygi mín kné,
eilífa friðinn ég finn,
frelsari og huggari minn.