Kirkjuritið - 01.03.1941, Síða 20

98
Ásmundur Guðmundsson:
Marz.
Og því er ekki að neita, að fyrir manna sjónum getur
svo farið fyr en varir.
„Verið eklci áhyggjufullir“, sagði Jesús Ivristur livað
eftir annað í Fjallræðu sinni. „Hverjum degi nægir sín
þjáning“. En jafnframt brýndi liann það fyrir mönnun-
um, að þeir skyldu vera umhyggjusamir og aldrei var-
búnir hættum né erfiðleikum. Það er þetta, sem vér eig-
um nú að gjöra. „Verið viðbúnir. Vakið, því að þér vitið
hvorki daginn né stundina.“
Ef einhverir kynnu að ætla, að viðbúnaðurinn muni
auka á kvíða og skelfingu, þá er það mesti misskilning-
ur. Hann mun þvert á móti vekja mönnum djörfung og
hugarstyrk, svo framarlega sem gætt er við hann allrar
reglu og skynsemdar. Bezta ráðið til þess að losna við
áhyggjurnar er umhyggjusemin um að gjöra skyldu sína.
Og það er skylda þjóðarinnar að standa á vaðbergi öll
gegn svo auðsærri hættu, sem nú vofir yfir.
I rósemi og trausti skal yðar styrkur vera. Enginn vafi
er á þvi, að örðugleikarnir og tvísýnan hafa nú þrýst ís-
lendingum til þess að standa þéttar saman en áður. Þjóð-
in sést nú fyrir stjórnmálaflokkunum. Vér finnum það
betur nú en fyr, svo að áratugum liefir skipt, að vér erum
ein þjóðarheild. Og það er vel. En það er ekki nóg. Vér
verðum að taka þvi, sem framundan er, eins og kristin
þjóð. Guð sjálfur, sól allífsins, sem sendi bjartasta og
fegursta geisla til þessarar jarðar í lífi og starfi Jesú
Krists og sendir enn, verður að vera ljós vort og styrkur
í stríðsmyrkrunum. Við þá uppsprettu mun oss aldrei
þrjóta afl né þor.
Vér þurfum að eiga rósemi Marteins Lúters, er hann
yrkir í eldraunum:
„Þótt taki fjendur féð,
já, frelsi og líf vort með,
það happ þeim ekkert er,
en arfi höldum vér,
þeir ríki Guðs ei granda.“