Kirkjuritið - 01.03.1941, Qupperneq 25

KirkjuritiS. Aukatekjur presta. 103
vist flest siðuð þjóðfélög orðið ásátt um. Flestir vita,
hversvegna svo er.
Svo kem ég að síðasta þætti aukateknanna. En það er
borgun fyrir jarðarfarir. Ekkert sýnir fremur, hvernig
launagreiðendur ætla prestinum að vera skrípatrúð
braesni og skinhelgi. Hann verður, samkvæmt öllu eðli
°g öllum kjarna starfs síns, að koma fram eins og hugg-
andi og hjálpandi vinur. Hann kemst auðvitað innilega
við af sorg og hágindum eftirlifandi ástvina. Hann mæl-
lr fögur huggunarorð. Er sem sag't aðalþátturinn í hinztu
kveðju til hins látna bæði í orði og tónum. Þetta verða
mörgum ógleymanleg augnablik. En livað skeður? Þá er
eEir síðasti þáttur atliafnarinnar, borgunin. Hér er um
U<N) i'æða helgidóm sorgarinnar. Helgustu vé mannheims
^ogð til verðs, tröðkuð í saur gulls og gáleysis. Því ómögu-
ie§t er, að þetta væri gert, ef þess væri gætt, hve það
er andstyggilegt. En margra ára venja hefir blindað
ílesta. Presturinn á að vera hjá fólkinu á alvarlegustu
uugnahlikum æfi þess. Hann breiðir Ijóma yfir óska-
kmd foreldranna gagnvart börnunum í skírninni. Hann
er fulltrúi drottins sjálfs við heilög heit ungmennanna
a ogleymanlegasta degi æskunnar, fermingardeginum.
Hann breiðir blessun og réttindi yfir ást elskendanna og
kelgustu vonir þeirra um bjart og unaðslegt heimili. Hann
a að hera Ijós eilífðarinnar gegnum húmskugga dauðans
°g létta byrðar sorgarinnar. Allir hljóta að sjá, að hér
er um óvenjuleg störf að ræða.
Er hægt að meta þessi störf til peninga? Er hægt að
'eggja þau að jöfnu við fjósaverk og lieyhirðingu, mó-
vinslu og póstferðir? Sé svo, leyfi ég mér að fullyrða,
a^ þau eru ekki unnin á réttan hátt.
Auk alls þessa eru aukatekjur prestanna venjuleg
hneykslunarhella. Það eitt væri þeim nægileg skóggangs-
sök. Þó flestir eða allir greiði þau möglunarlaust, þá
koma þau oftast mjqg illa á og ranglátlega. Þeir verða
helzt að greiða þau, sem minsta getu og verstar ástæður