Kirkjuritið - 01.03.1943, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Hugsað undir prédíkun.
Brákaðan reyrinn brýtur hann ekki sundur,
og dapran hörkveik slökkur hann ekki.
Jes. 42,3 (sbr. Matt. 12,20).
1 allri Ritningunni er ekki lil neitt orð, er mýkri hönd-
um fari um sár syndugs manns, en þetta. Enda er það
neimfært til Hans, sem sýndi oss kærleika Guðs holdi
klæddan á þessari jörð. I trausti þessa orðs, og Hans, er
gjörði það að veruleika, þarf enginn að örvænta, hversu
sem sár hans hlæða, hversu hrákaður sem hann er og
hversu dapurt sem ljós lians logar.
En látum vér mennirnir oss þetta nægja eða erum
vér ánægðir með það?
Oft spyrjum ver, og' þykjumst heilagir eins og' Farise-
arnir forðum: Hvers vegna þolir Guð þetta og hitt? Já
niargir spyrja ekki sízt á tímum eins og þessum óg'ur-
'legu styrjaldartímum: Hvernig getur Guð þolað þetta?
Er ekki þetta allt saman vottur þess, að Guð er ekki til
eða að minnsta kosti vottur þess, að hann hirðir ekki
nm mennina?
En Ritningin svarar: Guðs vegir eru aðrir en ykkar
vegir. — Já hamingjunni sé lof, að svo er. — Þú ert mað-
Ur, liann er Guð. Hann er sá sem liann er, óliáður, frjáls.
Svona er hann, hvað sem vandlætingasemi Farísea
nllra tíma segir: Hann brýtur ekki brákaðan reyr og
slökkur ekki dapran hörkveik. Svona er hann, hvort sem
ver viljum það eða ekki, og livort sem vér samsinnum
eða ekki. Svona er hann, til óendanlegrar hug'gunar þeim,
sem þurfa og þrá, þeim, sem koma til hans með sundur-