Kirkjuritið - 01.03.1943, Blaðsíða 41

KirkjuritiS. Sveitadúkur Veróníku helgu. 111
ósk þinni. Hann, sem þú leitar, er ekki lengur hér. Pílatus hefir
deytt hann’". —
Það var kominn bjartur morgunn, þegar kona Pilatusar vakn-
aði. Og hún skrifa'ði á vaxspjald og sendi manni sínum boðin,
boðin, sem hann skeytti engu. Hann vildi ekki, að neinn skyldi
geta sagt það um sig, að landstjórinn léti drauma konunnar
sinnar hafa áhrif á sig. Og þvi sótti Fástina svona að, þegar
hún kom til Jerúsalem.
Nokkrar vikur eru liðnar. Fástína er aftur komin heim tii
. keisarans og hann enn þyngra haldinn en fyr. Hún er að segja
honum frá sorgarför sinni og getur ekki varizt gráti, er hún
kemur að því, að spámaðurinn hafi verið krossfestur sama dag-
inn sem hún kom til Jerúsalem. En Tiberíus lætur sér alveg
a sama standa. Hann hefir ekki orðið fyrir neinum vonbrigðum.
Hann bregður Fástínu aðeins um hjátrú hennar á kraftaverka-
menn. En hún vill ekki láta hlut sinn.
,,Þessi maður var í raun og veru spámaður,“ segir hún. „Ég
hefi séð hann. Þegar liann leit í augu mér, hélt ég, að hann væri
Guð. Ég var frávita, að ég skyldi láta liann ganga i dauðann“.
»Ég er feginn þvi, að þú lézt hann deyja“, segir Tiberíus.
■•Hann var uppreisnarmaður og drottinssviki“.
Þá hleypur Fástinu kapp í kinn: „Ég hefi talað við marga af
vmum hans í Jerúsalem“, segir hún. „Hann var saklaus af því,
seni hann var kærður fyrir“.
>.Þó að hann hafi ekki beinlínis drýgt þá glæpi, þá er hann
sjálfsagt ekki betri en aðrir“, segir keisarinn. „Það er enginn
só maður til, að liann hafi ekki þúsund sinnum átt skilið dauða-
refsingu“.
Þessi orð koma Fástínu til að gjöra það, sem hún liefði ann-
ars hikað við.
»Ég aetla þó að minnsta lcosti að sýna þér mcrki um mátt
hans. Ég sagði þér áðan, að ég hefði lagt líndúkinn minn yfir
andlit honum. Það var sami klúturinn og ég held nú á í hendinni.
dltu sjá hann snöggvast?“
Hún breiðir úr dúknum fyrir framan keisarann, og hann sér
a honum skuggakennda mynd af mannsandliti. Rödd gömlu
konunnar skelfur, er hún heldur áfram máli sinu:
»Þessi maður sá það, að ég elskaði hann. Ég veit ekki, livaða
kraftur veitti honum mátt til þess að gefa mér mynd af sér. En
hvert sinn og ég lít liana, fyllast augu mín tárum“.
Keisarinn lýtur áfram og virðir myndina fyrir sér. Hún er