Kirkjuritið - 01.03.1943, Blaðsíða 10

80
Ásmundur Guðmundsson:
Marz.
breytir fagnandi eftir helgu lögmáli, sem Guð hefir rit-
að í sál henni. Hún er frjáls.
Vér þurfum öll að virða fyrjr oss kristnilíf þjóðar-
innar, livers virði það hefir verið henni á liðnum öld-
um og allt fram á þennan dag. Og komum vér auga á
gildi þess í lifsstríði hennar, er það brýnust skylda vor að
hlúa að því eftir megni hvert og eitt.
Ef til vill þykir einhverjum þetta ósanngjörn krafa.
Það sé aðeins skylda islenzku kirkjunnar.
En hverir eru kirkja íslands? Er hún aðeins hundrað
manna embættisstofnun?
Mikill þorri manna virðist líta svo á. En þeir gæta
ekki að því, liversu voðalegan dóm þeir eru að kveða
upp með þeirri skoðun yfir sjálfiun sér og þjóðinni
allri. Nálega liver og einn íslendingur liefir verið tekinn
inn í kirkjuna þegar á barnsaldri. Ungmennin staðfesta
það sjálf hátíðlega í kirkjunum á mótum bernskuára
og unglingsára. Síðan bera á fullorðinsárunum foreldrar
börnin sín til skirnar og vilja, að þau fermist. Meinar
þjóðin ekkert með þessu? Er það aðeins kaldur og dauð-
ur vani, hræsni og yfirskin?
Annaðhvort er það svo, eða þjóðin er í raun og veru
í þeim félagsskap, sem vér nefnum kirkju.
Saga íslendinga á liðnum öldum sýnir það, að íslenzk
þjóð og íslenzk kirkja eru ekki sitt hvað. Og svo mun enn.
Ivristnilíf hennar liefir birzt í dýrlegum myndum, sem
geymast í sögu þjóðarinnar og lifi. Móðurbænir liorf-
inna kynslóða yfir börnum sínum vaka enn yfir vögg-
unum. Trú þeirra er snar þáttur af sjálfum oss, þótt
kristnin hljóti að vísu að nema land með hverri kyn-
slóð. Ekkert umhugsunarefni er unaðslegra en það,
hvernig mæður vorar hafa gerzt æðstu prestar kristn-
innar. Þær eiga hundruðum — þúsundum saman vitn-
isburðinn, sem Matthías Jochumsson gefur sinni móður: