Kirkjuritið - 01.03.1943, Blaðsíða 27

Kirkjuritið.
Séra Sigtryggur Guðlaugsson áttræður
Að Núpi prúðan gest að garði bar,
sem giftudrjúgur reyndist fjarða-sveit;
um veg hans lýsti vökul þrá og heit,
og vin sinn hitti spurul æska þar.
Um unga sál barst andans guðasvar
og ilmur blóms um þyrstan moldarreit.
Hans æðsta mál að kenna kristinn sið
var köllun hans, og stærsti áfanginn.
Hver messutíð var taug í himininn,
sem tryggði mestan þrótt og dýpstan frið.
Og því var hlýtt um önnur iðjusvið
af auðmýkt þjóns, sem dáir herra sinn.
Fjölhæfur andi, fránn og svifasnar
í fræi smáu lífsins víddir sá. —
í söngsins ríki dvaldi dreymin þrá
við dýrð, sem óx því meir sem skynjað var.
— Um mátt og fegurð merki lífsins bar
jafnt minnsta fræ og stjörnudjúpin blá.
Með landnámsþrótt og ljóssins tignu ró
hann leiðsögn tók í málum æskunnar:
Að rækta sál og sveit, sem vanrækt var,
og vekja skilning þar, sem deyfðin bjó.
Til verka þeirra veittist orka nóg,
þó væri örðug sóknin hér og þar.