Kirkjuritið - 01.03.1943, Page 39

Kirkjuritið.
Sveiladúkur Veróniku belgu.
109
Þegar hún var vöknuð, settist hún upp í rúminu og sagði við
sjálfa sig: „Nú vil ég ekki láta mig dreyma meira. Nú œtla ég
að halda mér vakandi í alla nótt, svo að ég sjái ekki meira af
(dlum þessum ósköpum".
En nærri því á sama augabragði sigraði þó svefninn hana', hún
hallaði sér aftur á koddann og sofnaði. Enn dreymdi hana, að
hún sæti á þakinu sínu og drengurinn hennar litli væri að
hlaupa fyrir framan hana með knöttinn sinn. Þá heyrði hún rödd
segja við sig: „Gakktu út að riðinu og gáðu að, hverir bíða í
garðinum þínum“. En luin svaraði: „Nei, ég verð kyr, ég hefi
séð meira en nóg af eymd í nótt“. 1 sömu svipan kastaði sonur
hennar knettinum svo, að hann skoppaði út af þakinu, og hann
flýtti sér siðan út að riðinu og fór að klifra það. Þá varð hún
hrædd og hljóp og náði í barnið sitt. En um leið sá hún það,
a<5 garðurinn var fullur af fólki. Þar voru allir þeir, sem særzt
höfðu i stríði, limlestir og flakandi i sárum, og garðurinn var
ahur löðrandi í blóði. Og umhverfis þá stóðu allir þeir menn á
a jörðunni, sem höfðu misst ástvini sína á vígvöllunum, munað-
arlaus börn, ekkjur og gamalmenni. Þeir fremstu komust að
dyrunum, og dyravörðurinn kom eins og áður og opnaði. Hann
spurði alla ])essa sáru menn: „Hvað viljið þið hingað í húsið“.
Og þeir svöruðu: „Við leitum að spámanninum mikla frá Naz-
aret, honum sem mun banna stríð á láði og legi og gefa frið á
jörðu. Við leitum hans, sem mun smiða plógjárn úr sverðunum
°g sniðla úr spjótunum". Þá svaraði þrællinn ok kendi óþolin-
■næði i röddinni: „Eru alltaf að koma fleiri og fleiri að kvelja
>nig? Eg er búinn að margsegja það. Spámaðurinn er hér ekki.
Eilatus hefir deytt hann“. Svo lokaði hann dyrunum. En kona
Púatusar hugsaði í draumnum um harmakveinið, sem nú myndi
stiga upp: „Ég vil ekki heyra það“, hugsaði hún og hraðaði sér
h'á riðinu. í sama vitfangi vaknaði hún og sá þá, að hún var
koinin fram úr rúminu út á kalt steingólfið.
Og enn sagði hún við sjálfa sig, að hún skyldi ekki sofa meir
þessa nótt. en aftur seig svefnhöfgi á hana og hana fór að
dreyma á ný. Maður hennar stóð við hlið hennar á þakinu. Hún
•sagði honum drauma sína, en hann gjörði gys að henni. Þá
barst rödd til eyrna hennar eins og fyr: „Farðu og líttu á menn-
lna. sem biða í garðinum þinum“. „Nei“, hugsaði hún, „ég vil
ekki sjá þá, ég hefi séð meira en nóg af ógæfumönnum í nótt“.
I þvi var barið þrjú högg á hallardyrnar og maður hennar gekk
:>ð riðina til að sjá, hverir vildu komast innn. En undir eins og
bmin hafði beygt sig fram, benti hann konu sinni að koma