Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 8

94
Magnús Jónsson:
Apríl-Júni.
Vér metuni þetta meistaraverk Völuspár og snillings-
handbragð Snorra á lýsingum þess, livernig allt er til orð-
ið að liugsun Ásatrúarinnar.
Ekki vau.iar það, að liér liafa góðir menn lagt liendur
að. En það er eins og Snorri segir. Þar liefir vantað liina
„andlegu spekðina“, þrátt fyrir allt. Orð Ritningarinnar
er stcrkara: I upphafi skapaði Guð------.
4.
Svo koma vísindin, og komi þau hlessuð og sæl. Hér
er nokkuð fyrir þau.
Ekki kann ég að rekja þau fræði og skal ekki revna
það, enda munu sönn vísindi stíga liér varlega til jarðar
og ckki ætla sér þá dul að gleypa sólina.
Ég las nýlega ritgerð, þar sem sú grein er gerð fyrir hin-
um sýnilega lieimi, að hann sé til orðinn við einhverja alls-
herjar sprengingu, einn ógurlegan heimsbrest, og er jörð
vor eilt eylítið duftkorn, sem er að þeytast út í hiihin-
geiminn í þessari spreng'ingu.
Mér fannst í minni fávizku, sem liér væri skynsamlega
talað og merkileg rök færð fyrir þessu. Vér lifum á þess-
konar sprengjuöld, að skýring sem þcssi á vel við oss.
En livað sprakk?
Og hvernig varð það til, þetta „X“, sem var svo efnis-
drjúgt, að það nægði í allan lieiminn, alla hnettina og
allar vetrarhrautirnar ?
Ég segi fyrir mig, að ég skal gjarnan lifa mitt í þessari
voða-sprengingu, sem tekur milljónir alda. Mér finnst
það augljósara en flest annað, að þessi sýnilega veröld
liefir ekki orðið lil mcð neinu gaufi eða vettlingatökum.
Hún er ekki þesslcg, livort sem litið er á stærð liennar
út á við um ómælið og inn á við i efniskjarnann eða íhú-
andi krafta, sem þar eru að verki og þeyta linöttum og
renna þeim um himingeiminn með ofsahraða og' sólkcrf-
vm með linettina og vetrarhrautum með sólkerfin, en
geislar allskonar smjúga um þetta regin djúp, og öfl