Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 18

104
Magnús Jónsson:
Apríl-Júni.
Aldrei liefir það verið or'ð'að betur fyrir lærisveina
.Tesú Krists á öllum öldum en í upphafskafla Jóhannes-
arguðspjalls:
„Vér sáum dýrð lians,
dýrð sem eingetins sonar frá föður“.
9.
En brátt er eins og einhver nýr blær fari að færast
yfir allt. Einbver hulin en óbrigðileg vissa segir mér, að
þessi fagra saga stcfni að föstu og óhjákvæmilegu hörm-
unganna marki.
Klukknaliljómurinn i loftinu breytist. „Glöð“ færist
fjær, en „Líkaböng“ hljómar sterkar. Myndirnar hreyta
um svip. Orðin hljóma á annan veg.
Moll-tónar föstunnar litra í loftinu, eins og liinn mikli
organleikari tilverunnar sé að módúlera gleðisönginn yf-
ir í eittlivað annað, sorgum þrungið, en þó einkum tign-
arlegt, máttugt, órannsakanlegt.
Óttalegt veður heyrist þjóta í þéttri krónu græna trés-
ins. Það stendur nú i þungum skrúða síðsumarsins, þakið
ávöxtum, óendanleg auðlegð.
Og það er eins og þetta aðsteðjandi sterkviðri bregði
andans sýn yfir alla söguna, sögu mannanna, þessa sögu,
sem vér liöfum verið að virða fyrir oss: Flanið fyrst,
óhlýðnin svo, uppreisn síðast og tortíming. Sjálfræðið,
drambsemin, stríð og hatur, synd og neyð, ógæfa, slysni,
harmur og dauði.
Vesalings mannkyn. Visnað tré. Hallgrimur segir:
Þú skalt vila, að visnað tré
var mannkyn allt á jarðríki,
ofan að rótum uppþornað,
ávöxt ranglætis færði það.
Þetta visnaða txæ gat ekki slaðizt þann storm, sem nú
var skollinn á. Það lilaut að falla.