Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 38
124
Kristinn Ármannsson:
Apríl-Júni.
um, og glögga og næma skilningi, sem liann hafði á þeim.
Hætti hann aldrei fyrr en liann hafði krufið hverja liugs-
un til mergjar. Rit lians um Passíusálmana kom út árið
1922, og lilaul hann fyrir það doktorsnafnbót í Iieim-
speki við Kaupmannahafnarháskóla sama ár. Hitt ritið
kom út árið 1929 og fjallaði um Jón hiskup Vídalin og
Ijoslillu Iians. I báðum þessum ritum sluddist liann við
rannsóknir sinar bæði á Islandi og í Danmörku. Eg er
ekki dómbær um vísindalegt gildi þeirra. En ég var við-
staddur doktorsvörn lians í Khöfn 1922, og man ég að
prófessor Finnur Jónsson fór við það tækifæri mjög lofs-
verðum orðuni um ritið og vísindamennsku liöfundar,
enda voru þeir báðir miklir aðdáendur Passíusálmanna,
þó að það væri út frá mjög ólíkum sjónarmiðum. Af
minni ritum hans má nefna ritgerðir hans í ritinu „ís-
land“, er Dansk íslenzka félagið gaf út 1917 um menn-
ingu íslands. Ritar liann þar um bókmenntir Islendinga
og kirkjumál. Árið 1923 kom út „Lofsöngur íslands í
þúsund ár“, sem fjallar um íslenzkan sálmaskáldskap.
Fyrir rannsóknir Árna Möllers á íslenzkum kirkjulegum
fræðum sæmdi guðfræðideild Háskóla Islands bann síð-
aslliðið Iianst, á sjötugsafmæli Iians, doktorsnafnbót í
guðfræði. Veit ég, að honum þótti mjög vænt um þetta.
Hygg ég, að rétt sé það, sem sonur Iians segir, að Iion-
um þótti vænna um að fá þessa nafnbót frá Háskóla ís-
lands en frá einhverjum liinna elzlu og virðulegustu há-
skóla lieims. Sérslaklega þótti honum vænt um að fá
þessa nafnbót um leið og séra Friðrik Friðriksson, sem
bann hafði alveg sérstakar mætur á.
Árið 1905 gekk hann að eiga eftirlifandi konu sína,
Elisabeth Monrad, dóttur Monrads prests, hina vænstu
og mikilhæfustu konu. Þeim varð 6 barna auðið. Elzti
sonur þeirra, Dag M. Möller, er nú prestur á Fjóni (í
Oure), en var nokkur ár prestur í Tliorshavn í Færeyj-
um. Hann hefir komið tvisvar til Islands og ferðast hér