Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 22

108
Magnús Jónsson:
Apríl-Júni.
sendir þeim andann, hann sendir þá úl til prédikunar
og kraftaverka, hann kallar striðshetjuna Pál.
Stríðskirkjan er liafin.
Og hann er með sínum alla daga, allt til enda verald-
arinnar.
Á miklum framtíðasýnum endar þessi röð mynda. Síð-
usl alira er sköpunarsagan nýja:
Nýr himinn og ný jörð.
11.
Þessum Biblíumyndum er lokið, sagau sögð á enda.
Og vér komumst að raun um, að hún endar ekki í forn-
öld, heldur í fjarlægustu framtíð.
Já, meira en það. Augu vor opnast allt í einu, og vér
sjáum, að þessar Biblíumyndir eru í raun og sannleika
af oss og vorri samtíð. Vér höfum verið að skoða mynd-
ir af oss sjálfum, verið að dæma oss sjálfa, þegar vér höf-
um fellt dóma yfir mönnum og viðhurðum Biblíunnar.
„Skoðaðu þig í veraldarspeglinum, drengur minn“, er
haft eftir karli einum. Skoðum oss sjálf í veraldarspegli
Biblíunnar, og vér munum sjá margt, sem dylst hvers-
dagslega. Og því miður munum vér líklega finna meira
hjá oss af þvi lakara, er Biblíumyndirnar sýna.
Vér finnum bardaga, miklu stórkostlegri en þá, sem
Biblían segir frá. En englasýnir finnum vér færri. Vér
sjáum grimmdarverk i samtíð vorri, er standa livergi að
baki neinu því, er Biblían segir frá. En finnum vér eins
marga, sem heyra rödd Guðs kalla og svara skilyrðislaust:
Send þú mig?
En allar framfarirnar, maður, öll þægindin, öryggið,
lieilsuverndin, flýtirinn?
Vissulega liefir mannkynið unnið dásamlega sigra í
viðureign sinni við náttúruna, og virðist vera þar á rak-
inni braut.
Þó er ýmislegt af því, sem maðurinn myndi lielzt kjósa
frá, kyrrt á sama stað og þybbast við, svo sem ellilasleiki