Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 53
Kirkjuritið.
H. G. Erl.: Fíkjutréð.
130
Þegar ég minnist séra Ásmundar Gíslasonar, eru þessi
orð postulans um tryggan vin í huga mínum: „Minn elsk-
aði bróðir og trúi aðstoðarmaður og samverkamaður í
þjónustu Drottins.“
Þannig vil ég lmgsa um hjartfólginn vin. Ég kynntist
séra Ásmundi þannig, að hjartað vermist við yl minn-
inganna.
fíj. J.
Fíkjutréð
hað var fjarska þurrt, og fíkjurnar spruttu svo seint,
ég fékk ekki hjá mér nokkra brcytingu greint.
Mig dreymdi samt, Herra, um ávöxt, sem önnur tré —,
sem ofsaveður skall rödd þín á fátœkt minni.
Og vextinum lauk, ég visnaði í gróandi jörð.
Mér veittist ekkert skjól fyrir reiði þinni.
KTú feykja mér vindar, en fíkjurnar bera hin,
frjó eins og orð þín, sem gróa í visnuninni.
Mér feykja vindar. Ég festa má hvergi rót.
Ég fell til jarðar, en græ ekki nokkru sinni.
Og hvar, sein ég þyrlast, gróðurinn dofnar og dvín;
1 dufti mínu brennur formæling þín.
Því það, sem þú sagðir, var eilífum áhrifum gætt.
Eg er tréð, sem þú bölvaðir. Taktu mig aftur í sætt!
Gisli II. Erlendsson.
10*