Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 15

Páskasólin.
Fyrir nokkrum árum kom aldraður maður til mín á
páskadaginn og sagði við mig: „Ég fór snemma á fætur
í morgun, því mig langaði til að sjá sólardansinn, sem
sagt er að eigi sér stað nokkru eftir sólaruppkomuna.
„Sástu hann?“ sagði ég. „Nei, ég sá hann nú ekki“, sagði
gamli maðurinn, „en ég sá það, sem var ennþá dýrlegra.
Ég sá sólina breyta um lögun. Hún varð eins og hjarta
í laginu, og sneru laufin til suðurs, en broddurinn til norð-
urs. Ég horfði á þetta dálitla stund, en svo varð ég að líta
undan, sökum birtunnar." „Ég er hræddur um, að eitt-
hvað sé athugavert við sjónina þína,“ sagði ég og hló við.
„Sólin er geysistór eldhnöttur úti í geimnum, sem aldrei
breytir um lögun.“ „Já, ég hefi nú mjög veila sjón og er
næstum blindur á öðru auganu. En þetta sá ég,“ sagði
gamli maðurinn.
Seinna fór ég að hugleiða þessi orð öldungsins. Getur
ekki hugsazt, að hann hafi með sinni veilu sjón skyggnzt
lengra en þeir, sem hafa fulla sjón, að honum hafi eitt
augnablik verið sýnt inn í kjama tilverunnar. Mönnunum
hefir verið gefið mannlegt auga að sjá með, og með því
skýra þeir fyrir sér, hvað hlutimir eru. Þess vegna segj-
úm vér: Sólin er eldhnöttur úti í geimnum. En augu vor
sjá ekki lengra en þangað, sem skynsemi vor nær.
Getur ekki eins vel verið, að það sé stórt hjarta, sem
vér sjáum úti í geimnum, að það sé ef til vill hjarta Guðs,
að hinn mikli höfundur tilverunnar hafi sett hið heita
hjarta sitt upp í himinhvelfinguna, til þess að mennimir
og allt, sem lifir, skyldi finna ylinn af kærleika hans og
læra að elska hinn mikla skapara.
Einar M. Jónsson.