Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 16

Nútímans eina von.
Páskaboðskapurinn hefir fylgt kristinni trú frá upphafi
vega hennar, og jafnan verið talinn kjarni hennar.
Á þessi boðskapur nú erindi til vorra tíma?
Nútímamaðurinn — og á ég þá við meginþorra fólksins
í okkar menningarumhverfi — nútímamaðurinn lætur
mikið yfir því, hve hann sé raunhæfur. Hann vill vera
virkileikans maður en ekki draumóranna, sem hann svo
kallar. Og hann hefir lært af raunvísindunum dásamlegu
að vilja, eins og Tómas, sjá og þreifa á, hann vill vega og
mæla. Þá vill hann vera vaxinn upp úr tilfinningasemi
gamla fólksins, en láta skynsemina ráða. Hann vill vera
heilans maður frekar en hjartans. Trúar þarf hann helzt
ekki, því að vísindin og þekkingin eru á góðum vegi með
að leysa vandamálin. Þannig mætti lengi telja.
Og þó að sumt af þessu sé raup og annað hreystiyrði,
þá er líka mikið af þessu dagsatt.
★
Á nú páskaboðskapurinn erindi til þessa nútímamanns?
Hvað verður úr honum frammi fyrir allri þessari skyn-
semi og öllum þessum virkileika?
Páskaboðskapurinn hljómar næsta ólíkt þessu öllu sam-
an: Jesús Kristur, sem líflátinn hafði verið, negldur á kross
og síðan stunginn með spjóti í hjartastað á föstudegi og
jarðsettur það sama kvöld, hann reis upp frá dauðum
næsta sunnudagsmorgun og birtist hóp manna, lét þá sjá
sig, þreifa á sér, mataðist með þeim og talaði við þá.
Víst er um það, að hér verður illa komið við mæli og
vog, illa komizt hjá því að trúa, varla gengið fram hjá
hjartanu.