Kirkjuritið - 01.04.1950, Side 39

Trúin á dauðann og djöfulinn.
praugagangur „Skemmtilegt er myrkrið," sagði draugur-
1 guðfræði. inn, sem reis upp um miðja nótt, þegar
ljósið slokknaði.
Líkt fer kunningja mínum, sr. Sigurbirni Einarssyni.
Hann kann illa við ljós það úr Grundarþingum, sem bor-
var hér í Kirkjuritinu að ómerkilegri skáldsögu, sem
hann hafði þýtt úr sænsku.
Var með þýðingu þessarar skáldsögu, eins og fleiri fyr-
H’brigðum í voru andlega lífi, verið að leitast við að vekja
UPP draug, sem Islendingar fengu nóg af á 17. öld. Þessi
*paugur er útskúfunarkenningin. Svo magnaður var hann
áður fyrr, að kunnáttumenn þurfti til að kveða hann nið-
Ur- Nú er hann reyndar fyrir löngu genginn svo upp að
knjám í íslenzkri kirkju, að ekki þarf nema bera ljós að
honum til þess að hann hrökklist í felur eða gufi upp.
Hins vegar er ástæða til að vera vel á verði, því að hinn
sami draugur leikur enn lausum hala víða um heim og
nður jafnvel hverjum rafti í víðáttumiklum þjóðlöndum,
har sem menn eru píndir og drepnir fyrir stjórnmála-
skoðanir. Þessi staðreynd gefur þeim mönnum góðar von-
lr> sem þrá að leiða þá guðfræði inn í kirkjuna á ný, sem
a liðnum öldum kveikti trúvillingabál og galdrabrennur
Urn endilanga álfuna, þar sem trúaróðir ofstækismenn
draPU meðbræður sína í krafti sinnar villimannlegu guðs-
hugmyndar.
Lað er alkunna, að alls konar múgsefjun, sem æst er
UPP með hjátrú og hræðslu, getur komið miklu illu til
leiðar. Á stríðstímum verða jafnvel skikkanlegustu menn,
sem hversdagslega mundu ekki gera flugu mein, sólgnir
i að drepa ,,óvini“ sína. Menn, sem komast í „flokk“,