Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 54

122
KIRKJURITIÐ
Vér fyrirdæmum Endurskírendur, sem hafna barnaskírn
að vísu einnig til ungbarna, en þó því aðeins, að þau séu
skírð. Því að það nái ekki til þeirra, sem séu utan við
Krists söfnuð, og Guðs ríki sé aðeins þar, sem orðið og
sakramentin séu.
1 Smalkaldargreinunum er komizt þannig að orði, að
erfða syndin sé svo róttæk og hræðileg eðlisspilling, að
mannleg skynsemi geti ekki komið auga á hana, heldur
verði að trúa þessu samkvæmt opinberun Ritningarinnar,
Sálm. 51; Róm 5; 2. Móseb. 33 og 1. Mós. 3.
Allt er þetta enn nánar útskýrt í Einingarreglunni (For-
mula concordiæ), sem út kom 1577, og rækilega tekið
fram, hvað sé hin hreina kenning lúterskunnar og hverj-
ar séu hinar gagnstæðu fölsku kenningar, sem lúterska
kirkjan fordæmi. Er þar meðal annars sagt beinum orð-
um, að kirkjurnar trúi, kenni og játi, að skynsemi mann-
anna sé blind í andlegum efnum og að óendurfæddur vilji
mannsins sé ekki aðeins orðinn frásnúinn Guði, heldur
og honum fjandsamlegur, svo að maðurinn hafi aðeins
löngun og vilja til hins illa og þess, sem Guði sé andstætt.
Geti umvendunin heldur ekki orðið fyrir frjálsan vilja
mannsins, heldur einungis fyrir náð Guðs. Þetta náðarval
snerti aðeins Guðs velþóknanleg börn, og sé fyrirhuguð
þannig, að hann sjái um allt, sem til þess þarf að þau
geti orðið sáluhólpin. Eigi skuli menn þó brjóta neitt heil-
ann um ráðsályktanir Guðs viðvíkjandi útvalningunni,
heldur aðeins trúa hans opinberaða orði.
Með öðrum orðum: Gerspillingarkenningin er hornsteinn
allrar rétttrúnaðarguðfræði, eins og Melanchton færir
mörg og skýr rök að. Hún kennir, að eðli mannsins sé
gerspillt frá falli Adams og undir yfirstjórn djöfulsins.
Umvendun, skírn og rétt trú er nauðsynleg til að komast
til himnaríkis. Þetta er ekki einu sinni í mannsins valdi,
heldur fer það eftir eilífri fyrirhugun Guðs. Mannkynið
er klofið í tvær fylkingar, og hlýtur langmestur hluti þess