Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 60

128
KIRKJURITIÐ
Guðs og djöfulsins á dómsdegi. Djöfsi stendur í fyrstu
sigri hrósandi. Mennirnir hafa gert ríki hans öflugt með
löstum sínum og dyggðum, en þó einkum dyggðun-
um. Hann hefir verið sá guð, sem mennirnir hafa raun-
verulega elskað og sett traust sitt á. Og „vér munum fá
ofbirtu í augun af þeim eilífa eldi, sem bíður þeirra, sem
í raun og veru eru fallnir fyrir þessum óvini. Skelfingu
lostnir munum vér þá skilja, hversu alvarlega vér höfum
látið blekkjast . . . Þá mun verða augljóst og skýrt, að
það mun ekki stoða oss neitt til varnar, að láta óvininn
sjá það, sem vér höfum frá vorri eigin tilveru af góðum
hugsunum, orðum og verkum, því að draumar og þrár
hins mannlega hjarta eru illar frá barnæsku, jafnvel í
augum Guðs (Gen. 6, 5), svo að óvinurinn hefir greini-
lega á réttu að standa gagnvart oss, þar sem hann er í
þeim rétti, sem byggist á dómi Guðs. Vér mundum til-
heyra honum, vér mundum falla fyrir honum, ef þessi
vondi dagur kæmi yfir oss, án þess vér hefðum íklæðzt
alvæpni Guðs“ (bls. 198—99).
„Hvers konar íklæðningu er hér um að ræða? Svarið
getur aðeins verið hin glaða játning og hin glaða trú:
Barn er oss fætt, sonur er oss gefinn! Um leið og vér ját-
um með munninum og trúum með hjartanu: Oss gefinn,
oss fæddur, þá íklæðumst vér alvæpni Guðs, sem vér mun-
um standast með og sigra með í úrslitaorustunni á hinum
vonda degi. Því Guð sjálfur, sem á þeim degi mun berjast
fyrir oss og koma öllu til leiðar, hann hefir nafn og er
persóna. Undir þessu nafni og í þessari persónu hefir Guð
gert sjálfan sig oss líkan, og Guð hefir þar tekið á sig
alla sekt hinnar mannlegu illsku og heimsku, þar hefir
Guð sjálfur borið og burt borið hina gervöllu eilífu refs-
ingu og neyð, sem varð að fylgja þessari sekt, svo að hún
getur ekki, réttlætisins vegna, orðið oss tilreiknuð né á
oss lögð" (bls. 200—201).
„En munum vér þá tilheyra hans lýð, sem barizt verð-
ur fyrir og sigurinn mun unninn fyrir? Vér höfum öll