Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 67

TRÚIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN
135
Mér finnst, að Víðförla ætti ekki að blöskra svo mjög
þessi 25 ár, þegar hann er sjálfur, samkvæmt eigin játn-
ingu, að minnsta kosti 400 ár á eftir tímanum.
Annars er það hreinasti óþarfi fyrir sr. Sigurbjörn að
vera að mæða sig á að gefa út Víðförla. Við höfum miklu
betra blað, sem gegnir alveg sama hlutverki, en með meiri
hreinskilni, djörfung og skörungsskap, og er auk þess
wiklu skemmtilegar skrifað. Blað þetta nefnist: Kristi-
iegt vikublað.
Sálsýkisfræðingar hafa um það deilt, hvort
Nokkur orð þeir menn, sem kalla sig ,,frelsaða“, og
öw státa af því, að þeir séu „trúaðir“ öðrum
sálarástand mönnum betur, muni vera meira bilaðir
»frelsaðra“. eftir ,,frelsunina“ eða fyrir.
Um þetta er vafalaust engin algild regla.
Öllum kemur saman um, að „frelsunin" komi aðallega
fyrir í mönnum, sem eru að meira eða minna leyti andleg
reköld. Sálarlífið er allt beyglað og brotið, kúldað og rugl-
Wgslegt, og maðurinn finnur sárt til eymdar sinnar. Og
^ieð því að slíkir menn eru venjulegast um leið hjátrúar-
fullir, óttast þeir refsidóma Guðs í annarri tilveru. Nú er
Þeim boðin sáluhjálpin á þann einfalda og fyrirhafnarlitla
hátt, að þeir þurfi aðeins að trúa einhverri kreddu og séu
bar með komnir inn í flokk útvaldra. Allt er borgað fyrir
bá. Guð hefir fómað sínum eigin syni til að geta fyrir-
gefið þeim og hrifið þá úr klóm djöfulsins. Ekkert þarf,
ttema trúa og játa, svo að Guð sé ánægður.
Þetta sýnist ekki vandamikið, og hinn syndugi maður
grípur í hálmstráið, sem að honum er rétt, og bjargast
á því í sinni eigin ímyndun.
Enda þótt þetta sýnist vera ógnarlega hégómleg frels-
un í fljótu bragði, kann hún oft að koma að talsverðu
gagni, einkum þeim, sem lítilsigldir eru í hugsun. Þessi
sæla ímyndun losar þá af klafa hræðslunnar við Guð og
djöfulinn, og þá er nokkurt spor stigið áfram. Einhver
reiða kemst á sálarlífið, og stundum virðast hinir skárri
10