Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 68

136
KIRKJURITIÐ
mannspartar verða ofan á um lengri eða skemmri tíma,
eða a. m. k. einhver tilraun gerð til að bæta lífernið, þó
oft vilji síga í sama horfið aftur.
Víst er um það, að margir þessara manna verða sælir
í sinni trú. „Þegar ég tek upp annan fótinn, segir hann:
,,dýrð“, þegar ég lyfti hinum, segir hann: „amen“, og
svona halda þeir áfram alltaf meðan ég er á gangi“,
segir einn af þessum frelsingjum. Merkilegir fætur það,
og merkilegt sálarástand.
En oft er svo líka hitt, að sáluhjálpin sú hin nýja verð-
ur aðeins „sama hras i öðrum myndum.“
Þetta kemur til af því, að undirmálstilfinningin snýst i
ofmetnað. Og á því er stór hætta. Maðurinn, sem hyggur
sjálfan sig allt í einu hafinn úr dýpstu niðurlægingu í hóp
útvaldra hjá Guði, lifir auðvitað í barnalegri ímyndun,
sem getur von bráðar leitt hann út á glapstigu. Hann er
aðeins laus við hræðsluna og líður að því leyti betur, en
andlegur þroski hans hefir sáralítið breytzt.
Hyggur hann nú, að allir menn verði að fara sömu leið
og hann hefir farið, og vill þrýsta öllum í sitt andlega
krypplingsmót. Er það eins og þegar bæklaður maður ætl-
ar að fara að kenna leikfimi. „Otvalningin" stígur honum
til höfuðs. öllum er vísað til helvítis, sem ekki standa á
sama vitsmunastigi. Með þröngsýni sinni og trúarofstæki
verður hann samborgurum sínum iðulega til leiðinda, þeim,
sem ekki eru svo umburðarlyndir að brosa að þessu.
Yfirleitt þarf drjúgt sjálfsálit til að geta þannig um-
svifalaust úrskurðað sjálfan sig í flokk Guðs útvaldra. Og
þó að menn þessir skríði mjög fyrir Guði sínum, með því
að þeir hyggja honum það þóknanlegt, og auðmýkt þeirra
sé oft mikil á yfirborðinu, þá stendur það venjulegast
grunnt og er ekki annað en hræsni ein.
Tökum t. d. „frelsun" sr. Sigurbjarnar eins og hann
skýrir sjálfur frá henni í Játningum. 1 fljótu bragði virð-
ist hann vera ákaflega bljúgur, og vill jafnvel telja les-