Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 76

144
KIRKJURITIÐ
Ég kynntist séra Pétri einn mánaðartíma sumarið 1914.
Gegndi ég þá prestsstarfi fyrir safnaðarmenn hans, sem
áður voru, að beiðni þeirra. Hafði einhvern veginn slitnað
upp úr samvinnunni milli séra Péturs og þeirra, og var þó
ekki um neinar sakir að ræða á hvoruga hlið. Vísast kynnu
sumir í sporum hans að hafa tekið mér kuldalega. Það
hefði ekki verið nema mannlegt. En séra Pétur varð fyrst-
ur manna til að bjóða mig velkominn, bauð mér gistingu
á heimili þeirra hjóna, ók mér í vagni sínum um byggðina
og gaf mér góð ráð. Lýsti þetta vel drenglund hans og
mannkostum. Hafði ég mikla ánægju af samvistunum við
hann, enda var hann gáfumaður og vel fróður.
Vel man ég enn, þegar við sáumst síðast. Ég hafði kvatt
söfnuðinn við messu í Markerville, og var séra Pétur þar
eins og við allar fyrri messurnar. Þar var f jölmenni mikið.
Séra Pétur fór heim í fyrra iagi og var þar fyrir, er safn-
aðarforsetinn ók mér um hlaðið hjá honum. Sóttum við
svo að, að séra Pétur var að reka alifugla sína, og var liðið
bágrækt og seinfært sumt eins og það, er Grettir átti forð-
um að gæta. Séra Pétur leit upp, hvessti augun á safnaðar-
forsetann og sagði glettinn og hryggur í senn: „Þetta er
nú minn söfnuður." Svo kvaddi ég þennan vin minn hinzta
sinni.
Mér er nær að halda, að alveg hafi gróið um heilt milli
séra Péturs og safnaðarmannanna. Góðvild og drenglund
á báðar hliðar. Fann ég, að andaði hlýju til séra Péturs
frá byggðarmönnum. Báðu þeir hann að skíra og ferma
og vinna önnur prestsverk fvrir sig.
Nú hefir þessi góði og vel gefni maður hallað höfði að
moldu. Ég efa ekki, að eilífðarbirta og dýrð blasi við anda
hans.