Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 78

146
KIRKJURITIÐ
„Menn segja það," varð Eiríki að orði. „En rödd Guðs á sér-
hver maður að hlýða og henni einni. Og rödd Guðs er skýr, og
þarf því enginn að efast um hana." Ég laut höfði til sam-
þykkis. Mér fannst ég skilja, hvað hann átti við. „Guð er
allsstaðar," hélt hann áfram. „Hann er í blómunum, skýjun-
um og hið innra með okkur. Guð er í alheimsgeimi og Guð er
í sjálfum oss. Bara, að við gættum þess sem vera bæri!" Mér
fannst ég verða að gjöra þessa athugasemd: „Að ég rakst
hingað inn var þó einskær tilviljun og á ekkert skylt við
innri köllun." Eiríkur leit alvarlega á mig og segir svo með
mikilli áherzlu: „Ertu nú alveg viss um það? Verið gæti, að
einhver þurfi á hjálp þinni að halda hér á slóðum og það
hafi eftir allt saman verið Guð, sem stýrði göngu þinni hing-
að.“ Ég gat varla varizt brosi og mælti: „Hér er að minnsta
kosti engum að hjálpa." „Jú, ég þarfnast hjálpar þinnar," mælti
Eiríkur alvarlega. „Svo er mál með vexti, að snemma í morg-
un vatzt annar fóturinn illa undir mér. Það kom mér reglu-
lega illa. Ég er matarlaus hér í kofanum, en ætlaði mér i
kaupstað í dag. IMú kemst ég ekki spannarlengd hjálparlaust.
Ég get aðeins setið þar sem ég er kominn og beðið. Stundum
líða heilir dagar — já, jafnvel vikur — án þess að hér beri
gest að garði. Fyrst greip mig sár kvíði, er ég hugsaði út í
það. En brátt breyttist kvíðinn í trúnaðartraust. Ég vissi
sem var, að Guði myndi kunnugt um, hvernig komið væri
fyrir mér, og að hann myndi ekki bregðast mér. Það leið
heldur eigi á löngu þangað til ég heyrði rödd hans mæla:
„Vertu óhræddur, Eiríkur í kofanum, þér verður bráðum
hjálpað." Nokkru síðar leizt þú svo inn til mín. Ég átti von
á þér eða öðrum. Og geturðu nú haldið því fram í alvöru,
að þig hafi borið hingað af tómri tilviljun?" „Nei," svaraði
ég; „það lítur út fyrir, að einhver hafi verið í ráðum með mér."
„Já, það er vissulega satt," mælti Eiríkur. „Rödd Guðs hlýdd-
irðu, að ósjálfráðu þó.“
Ég gerði að meiðslum gamla mannsins til bráðabirgða og
skipti nesti mínu milli okkar. Svo sneri ég aftur til bæjarins
og lét vita, hvernig komið væri fyrir honum. Ég gekk sömu
leið til baka, en nú fannst mér allt breytt. Ég hafði lifað
ógleymanlega stund. Ég hafði þreifað á, að skemmtiganga,
sem stofnað var til án nokkurs sérstaks tilgangs af minni