Kirkjuritið - 01.02.1955, Qupperneq 5

BOÐSKAPUR TIL KIRKJU ÍSLANDS
51
mínar á málum kristindóms og kirkju. Eg hefi yfirleitt
ekki farið dult með þær fyrir neinum, eins og sjá má af
bókum mínum og ritstjórn Kirkjuritsins í tvo áratugi".
Hann kýs því hann kostinn, er hann hefir minnzt fyrir-
rennara síns, og vikið að fyrri störfum sínum, að ræða
vandamál dagsins og starfshætti kirkjunnar, leggja þar
á ráð og hvetja til dáða.
Þó víkur hann nokkuð að afstöðu sinni til guðfræði-
vísinda og guðfræðirannsókna. Skýrir því næst frá trú-
málaágreiningi þeim, er reis hér upp úr aldamótunum
síðustu og sýnir réttilega fram á það, að ágreiningur um
skoðanir er óhjákvæmilegur, ef um mikil áhugamál er að
raeða, og langt frá því, að hann þurfi að leiða til ógæfu,
ef menn aðeins gæta þess, að sameinast um kjarnann
sjálfan, Jesú Krist, son Guðs og frelsara mannanna. „Allir
eiga þeir að vera eitt, sagði hann, en aldrei: Allir eiga
beir að vera eins“. Leggur hann svo hina ríkustu áherzlu
á eininguna, er sé skylda við þjóðina. „Með því einu móti
fer kirkjan veitt henni örugga forustu nú á geigvænlegri
hættutíð“. Framfarirnar hafa orðið svo örar, að „sálin
hefir orðið á eftir“, eins og frumstæðir menn segja, ef
farið er of hart yfir á ferðalagi. Lýsir hann því næst megin-
áráttum þess forustustarfs, sem kirkjan verði að hafa, og
setur það í samband við trúarlífseinkenni fslendinga.
Þá kemur veigamesti hluti hirðisbréfsins, þar sem biskup
i'æðir með mjög ákveðnum orðum atriði í starfi og starfs-
háttum presta, dagleg störf og venjulegt umhverfi. Má
felja það einhvern mesta kost þessa hirðisbréfs, hve raun-
hæft það er, ekki flug eitt ofar skýjum, heldur tekið í
hönd prestsins og rætt við hann um starf hans. Þar er
fyrst kafli um kristindómsfræðsluna, og er hann einna
lengstur. Þarna er vafalaust eitt allra mikilsverðasta verk-
efni prestanna og það, sem brýnast erindi á einnig til
annarra, og vil eg því birta hér þennan kafla. Hann er
vel til þess fallinn að vera forustugrein í Kirkjuritinu,