Kirkjuritið - 01.02.1955, Qupperneq 6

52
KIRKJURITIÐ
„Kristindóms-
fræðsla.
Biskupi farast orð á þessa leið:
Hún á að vera undirstaðan. Og þess er
brýnust þörf, að hún sé traust.
Þekking yngstu kynslóðarinnar í þess-
um efnum mun vera nú miklu minni en hinna eldri. Er
svo komið þrátt fyrir einlæga viðleitni margra, sunnu-
dagaskóla og barnaguðsþjónustur, að hópur barna og
æskufólks kann hvorki boðorðin né blessunarorðin, trúar-
játninguna né „Faðir vor“. Að þessu liggja ýmsar orsakir,
sem vel þarf að kanna og munu væntanlega verða rann-
sakaðar. En ég mun nú aðeins nefna það, er ég tel mestu
varða, að lagt sé kapp á.
Fylgizt sem bezt með kristindómsfræðslunni af hálfu
heimila og skóla, enda hefir það frá upphafi verið megin-
tilgangur húsvitjana. Samstarf heimila, kirkju og skóla
varðar allra mestu. Gjörið yður að fastri reglu að koma
á heimili allra þeirra barna, sem þér eigið að búa undir
fermingu hverju sinni, og fáið heimilin til samstarfs við
yður þennan mikilsverða undirbúningstíma. En mikilvæg-
ast er á heimilunum, að kristindómsfræðsla barnanna
hefjist sem fyrst og höfuðáherzla sé lögð á það að glæða
kristilegt trúarlíf barnanna og verja túnið ágangi vonzku
og siðleysis.
Islenzkir prestar hafa á liðnum öldum látið sig meir
varða en allir aðrir fræðslu uppvaxandi kynslóðar og
þannig orðið beztu verðir menningar vorrar. Þeir komu
iðulega fyrstir auga á beztu mannsefnin, er stundum ólust
upp í lélegum hreysum við sára fátækt. Og ósjaldan tóku
þeir þessa gáfuðu unglinga á heimili sín, kenndu þeim
ókeypis og studdu þá áfram á námsbrautinni með ráðum
og dáð. Áður en fræðslulögin voru samþykkt, 1907, höfðu
ýmsir prestar komið á barnaprófum í söfnuðum sínum,
og gáfu þau góða raun.
Sökum þessa mikla áhuga prestanna á fræðslumálum,
þótti einsætt að skipa þá sem flesta formenn skólanefnda
eftir gildistöku fræðslulaganna. Og var það vel ráðið. Enda