Kirkjuritið - 01.02.1955, Side 16

62
KIRKJURITIÐ
þeim, er hann fjandskapast við og reynir tafarlaust að
fella óvin sinn með einu höggi. Þá er hann ekki að hugsa
um hin nýju boðorð. En er hann verður fyrir andstöðu
í málssókninni vegna augamissisins, þá íhugar hann ráð
sitt, og presturinn í honum vaknar. Þá launar hann illt
með góðu og verður farsæll. Sennilega hefir atburður
þessi gjörzt nokkuð snemma á ævi hans.
Frásögn Ketils fær mikils á Hafliða. Og nýrri hugsun
skýtur upp hjá honum, að frásögn sögunnar. Nú var
biskupslaust á Hólum. Jón ögmundarson hafði andazt
um vorið og stóð til að kjósa eftirmann hans á þessu
alþingi. Höfðu flestir Norðlendingar vikið til kjörs undir
Hafliða, enda var það eðlilegt, þar sem hann var einn
mesti höfðinginn norður þar og sat á Breiðabólstað í
Vestur-Hópi, þar sem Vígslóði hafði verið færður í letur
nokkrum vetrum áður, fyrsta íslenzk bók, er getur í
heimildum. Nú þykist Hafliði sjá, að Ketill muni vera
hið nýja biskupsefni og segir: „Ek verð eigi á annat sáttr
sumarlangt, en þú sér til byskups kosinn. Ok þat er mitt
vit, at þá sé bezt hugat fyrir landsfólkinu at því mann-
vali, sem nú er, ef þú verðr byskup.“ Ketill er látinn
svara því með fáum orðum: „Ek em ósæmilegr slíks
erendis. Þat megu allir sjá, hvé stór lýti á mér eru fyrir
manna augum. En miklu eru þó meiri lýti á mínum hag
í Guðs augliti, at ek em ófallinn til byskupstignar.“ Og
enn segir: „Ef þá væri nær um sættir yðrar en áðr, þá
kviðjumst ek eigi þenna vanda, ef til þess er annarra
vili slíkr sem þinn.“
Nú er aðgætanda, að í raun og veru var lýti Ketils nóg
til að fella hann frá réttu kjöri samkvæmt hinum almenna
rétti kirkjunnar, nema hann fengi undanþágu páfa. En
af heimildum verður eigi séð, að lýti þetta hafi komið
að sök.
Frásögn Þorgils sögu ok Hafliða er ljós og skilmerkileg,
en höfundur færir sennilega hina sögulegu atburði nokkuð
í stílinn. Möðruvellingurinn Ketill Þorsteinsson, sem tal-