Kirkjuritið - 01.02.1955, Side 28

74
KIRKJURITIÐ
ágætur vegur var fram (eða inn) dalinn á Hólagrundum,
sömuleiðis á Möðruvallagrundum, og var á báðum stöðum
sprett úr spori. Þannig sameinuðu menn hvort tveggja, að
skemmta sér á hollan og saklausan hátt á góðum hesti og
hlýða á guðsorð í kirkjunni, hafa tal af frændum og vinum
og spyrja tiðinda. Jók þetta mjög á félagsskap, vináttu og við-
kynning og var til andlegrar og líkamlegrar hressingar alla
vikuna til næstu samfimda. Vil ég skjóta því hér inn í, að
fyrir kom við Möðruvallakirkju í fram-firði, að ungu menn-
irnir söfnuðust saman eftir messu og fóru „í eina bröndótta“,
þ. e. glimdu, dálitla stund, og þótti það góð skemmtun. Þannig
sameinuðu menn á fagran og saklausan hátt hið andlega og
líkamlega, og fór mjög vel á slíku. Mér er í barnsminni, að
einu sinni að vetrarlagi var ég ásamt fleiru heimilisfólki
staddur við Möðruvallakirkju í Eyjafirði. Meðan á messu-
gjörð stóð, skall á allmikil hríð með mikilli snjókomu. Samt
var haldið heim all-langa leið. Karlmenn leiddu okkur dreng-
ina og kvenfólkið, og komumst við öll heim heilu og höldnu.
Mátti segja, að kirkja væri fast sótt, þótt útlit væri stundum
ískyggilegt. Einn var sá siður, sem mér er í barnsminni, að
er lagt var af stað til kirkju, tóku karlmenn ofan höfuðföt og
bændu sig, en konur drúptu höfði, og hópurinn reið fetið,
meðan bænarathöfn þessi fór fram. Líklega er þessi siður nú
lagður niður, og ekki vissi ég til, að hann væri um hönd hafð-
ur á Suðurlandi.
I sambandi við þetta vil ég geta um draum, er móður mína
dreymdi, skömmu eftir að ég fæddist. Þóttist hún í draumn-
um vera á leið til Möðruvallakirkju og finnur mig þá á Möðru-
vallagrundum vafinn í messuklæðum. Réði hún drauminn
fyrir því, að ég mundi verða skammlífur. En sennilega hefur
draumurinn fremur verið fyrir því, að ég mundi síðar skrýð-
ast messuklæðum.
Á skólaárum mínum var sá siður, að lesnar voru bænir
kvölds og morgna; var sungið á undan og eftir, og við morgun-
og kvöldbænir var tónuð bænin: Ó, þú eilífi Guð, ísraels trú-
fasti verndari o. s. frv. Var sá siður, að Inspector scholae léti
nýsveina tóna bænina úr því kom fram í nóvember. Vildu
þá sumir flaska á tóninu, bæði af kjarkleysi og feimni. Er
mér minnisstætt, að ég tók nærri mér að tóna bænina, en