Kirkjuritið - 01.02.1955, Qupperneq 34

Starf fyrir sjúka.
Synóduserindi.
Efni það, sem er til umræðu hér á prestastefnunni nú, er
ekkert nýmæli, en bókstaflega uppistaðan í öllu kristilegu starfi.
Meira að segja má ekki á milli sjá, hvor þátturinn var tíma-
frekari í starfssögu Jesú, boðun orðsins eða þjónustan við þá,
sem bágt áttu.
En hvað sem um það má segja, vitum vér, að Jesús hefir
í þeim efnum gefið oss skýlaust verkefni. Boðun orðsins til
vaknandi trúarlífs leysir úr læðingi alla vora dýpstu og sönn-
ustu eðliskosti og knýr oss óhjákvæmilega til að ganga heil-
huga inn í starfið, sem hver sannur kristinn prestur leitast við
að framkvæma eftir beztu getu.
Það er ekkert undarlegt, að kristindómurinn, sem er byggður
upp af lífi og starfi í kærleika, skuli einmitt leggja megin-
áherzluna á hjálparstarf í hvaða mynd, sem er. Það er þess
vegna mjög mikilsvert að vér, sem erum þjónar og lærisveinar
Jesú Krists, ræðum þá líknarmálin af alúð og sem oftast.
Starfið fyrir hina sjúku er einn þáttur þess og ekki hinn
minnsti.
Nú í seinni tíð, og reyndar oft áður, hefir mikið verið rætt
og ritað um húsvitjanir, og hefir margur harmað það, að þær
skuli nú síður ræktar en áður var og fari hjá mörgum mjög
minnkandi. Ég vil ekki kasta neinni rýrð á hinar reglulegu
árlegu húsvitjanir í því formi, sem þær eru algengast ræktar,
en benda vil ég þó á, að oftast verða þær ekki fyrirferðarmeiri
en skemmtirabb yfir kaffibolla og ýmsu munngæti, við hús-
ráðendur og aðra heimilismenn. Af því spretta vissulega betri
kynni og oft vinátta — heimilisvinátta, sem er bæði góð og
eftirsóknarverð, en það, sem helzt skyldi, verður oft útundan,
að presturinn komizt í persónuleg tengsl við hvern einstakan
í því, sem snertir fyrst og fremst starf hans og köllun sem
sálusorgara og leiðtoga í andlegum efnum.